Πολιτική κοινωνιολογία
Η πολιτική κοινωνιολογία συνεχώς εμπλουτίζει τον προβληματισμό της και ανοίγει τους ορίζοντές της σε νέα πεδία. Η συσχέτιση της πολιτικής κοινωνιολογίας με τον ευρύτερο χώρο των κοινωνικών επιστημών είναι αυτονόητη εφόσον οι ανθρωπολογικές-εθνολογικές, κοινωνιογλωσσολογικές, ιστορικές, οικονομικές ή και ψυχολογικές αναφορές προκύπτουν αναπόφευκτα για τη διερεύνηση του πολιτικού φαινομένου. Ο κοινωνιολογικός προσανατολισμός στην πολιτική σκέψη θεωρεί την πολιτική ως ένα σύνολο "κοινωνικών δραστηριοτήτων" και "κοινωνικών σχέσεων" από όπου προκύπτει και η εξέταση της κοινωνικής παραγωγής του πολιτικού. Η πολιτική κοινωνιολογία γίνεται αντιληπτή ως μια "κοινωνική επιστήμη" η οποία οφείλει πολλά -όσον αφορά τα αντικείμενα που εξετάζει αλλά και τις μεθόδους που υιοθετεί- στον κοινωνιολογικό προσανατολισμό της. Η μελέτη της πολιτικής διάστασης των κοινωνικών γεγονότων ή και η διερεύνηση των πολιτικών φαινομένων κατανοώντας τα ως ιδιαίτερη συνιστώσα της κοινωνικής ζωής αποτελεί κεντρική κατεύθυνση του παρόντος εγχειριδίου.
Βασική διάσταση του καθορισμού της θέσης που αναπτύσσουν οι συγγραφείς είναι η "πολλαπλότητα των εξηγήσεων" άρα και η ποικιλομορφία των προβληματισμών και των μεθόδων που επιλέγονται για την ερμηνεία των δραστηριοτήτων και των σχέσεων που αφορούν το πολιτικό. Οι θεωρίες της κοινωνικής δραστηριότητας και των κοινωνικών σχέσεων είναι πολλαπλές, συχνά αποκλίνουσες, ορισμένες φορές αντιφατικές - χάρη όμως σε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις προοδεύει η έρευνα και προκύπτουν νέα ζητήματα. Η πολιτική κοινωνιολογία, αποδεχόμενη εξάλλου μια μεθοδική σχετικότητα στη διαδικασία διερεύνησης, προβληματίζεται για την "οικοδόμηση του πολιτικού" σε κάθε κοινωνία και υποστηρίζει ότι οι αντιλήψεις για την εξουσία, οι σκοπιμότητες της πολιτικής δράσης, οι διαχωρισμοί και οι ιεραρχίες ανάμεσα σε πολιτικούς ρόλους και θεσμούς, διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία και από κοινωνική ομάδα σε κοινωνική ομάδα. Οι συγγραφείς, έτσι, εισηγούνται επιπλέον την αναγκαιότητα της επιλογής της εμπειρικής έρευνας η οποία αναδεικνύει την καταλληλότητα, το ενδιαφέρον και τα όρια μιας θεωρίας - άλλωστε τα θεωρητικά ζητήματα διαπλέκονται στην πράξη με την εμπειρική μελέτη επιλεγμένων στοιχείων που συγκεντρώνονται προς επαλήθευση της εγκυρότητας των υποθέσεων. Τα τελευταία χρόνια οι εργασίες πολιτικής κοινωνιολογίας έχουν πολλαπλασιαστεί, και οι προσεγγίσεις έχουν διαφοροποιηθεί και εμπλουτιστεί. Αυτή την ανανέωση επιχειρεί να αναδείξει το παρόν βιβλίο.
Οι συγγραφείς, κάνοντας αναφορά σε μια πλούσια διεθνή βιβλιογραφία, προσεγγίζουν την πολιτική με ένα ρεαλιστικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στην ανάλυση των πολιτικών θεσμών, στην κοινωνιολογία των συλλογικών κινητοποιήσεων και των πολιτικών οργανισμών, στη μελέτη των πρακτικών συμμετοχής, στην επιλογή των κυβερνώντων καθώς και στην εξέταση των δυναμικών της δημόσιας δράσης.
Τίτλος βιβλίου: | Πολιτική κοινωνιολογία |
---|
Τίτλος πρωτότυπου: | Sociologie politique |
---|
Εκδότης: | Τυπωθήτω |
---|
Συντελεστές βιβλίου: | Συλλογικό έργο (Συγγραφέας) Lagroye, Jacques (Συγγραφέας) François, Bastien (Συγγραφέας) Sawicki, Frédéric (Συγγραφέας) Μαγκανιώτης, Ευάγγελος (Μεταφραστής) Ψύλλα Μαριάννα (Επιμελητής) Ψύλλα Μαριάννα (Υπεύθυνος Σειράς)
|
ISBN: | 9789604023431 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
---|
Σειρά εκδότη: | Πολιτική - Επικοινωνία | Σελίδες: | 730 |
---|
Στοιχεία έκδοσης: | Οκτώβριος 2008 | Διαστάσεις: | 24x17 |
---|
Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Κοινωνιολογία |

Eco, Umberto, 1932-2016
Ο Ουμπέρτο Έκο, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας, μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε στις 5 Ιανουαρίου του 1932. Φημολογείται ότι το επώνυμο "Έκο" είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων "Ex Caelis Oblatus", που σημαίνει "θεϊκό δώρο". Ακολούθησε σπουδές μεσαιωνικής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας και έκανε το διδακτορικό του στη φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 καθηγητής της Σημειολογίας στο Μιλάνο. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Μελετών. Επίσης, ήταν διευθυντής του περιοδικού "VS". Στη διάρκεια της δεκαετίας του 70, άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματα του, κάνοντας την αρχή με "Το όνομα του Ρόδου", που τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Ο Έκο περνούσε τον καιρό του με τη γυναίκα του και δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα διαμέρισμα-λαβύρινθο με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Γνώριζε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά, που χρησιμοποιούσε πολύ συχνά στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Από την αρχή της καριέρας του είχε κερδίσει πολλές τιμητικές διακρίσεις και έχει κάνει δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες. Στις πραγματείες του συγκαταλέγονται: "Opera aperta" (1962), "La struttura assente" (1968), "Θεωρία σημειωτικής" (1975), "Lector in fabula" (1979). To 1980 εμφανίστηκε ως μυθιστοριογράφος με το "Όνομα του Ρόδου", το 1988 ακολούθησε το "Εκκρεμές του Φουκώ".
Έφυγε από τη ζωή στις 19 Φεβρουαρίου 2016 σε ηλικία 84 ετών.
(φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)