Δείπνα και συμπόσια των αρχαίων Ελλήνων
… Η οινοφόρος άμπελος από την οποία παράγεται ο οίνος, εθεωρείτο για τους αρχαίους Έλληνες δώρο θεϊκό στον άνθρωπο, που του χαρίστηκε από τον θεό Διόνυσο, θεό της βλάστησης και του οίνου. Ο Διόνυσος λατρευόταν στη διάρκεια σημαντικών εορτών, όπως τα Ανθεστήρια, γιορτή του κρασιού, και τα Λήναια, με την συμμετοχή σε αυτήν μόνον γυναικών που εκτελούσαν λατρευτικές τελετές στον θεό. Το γεγονός ότι ο οίνος συνδέεται με την ευθυμία και τη χαρά της ζωής, οδήγησε από νωρίς στην ανάπτυξη γύρω από τον οίνο και την οινοποσία μιας ολόκληρης κουλτούρας, από τα ιδιωτικά και φιλικά γεύματα στα σπίτια έως τα οργανωμένα συμπόσια.
Τα συμπόσια (από το συν-πίνω δηλαδή πίνω παρέα με άλλους) γίνονταν στα σπίτια των συμποσιαστών και λάμβαναν χώρα στον «ανδρώνα», ένα δωμάτιο στο ισόγειο του σπιτιού ιδιαίτερα προορισμένο γι’ αυτό το σκοπό. Οι συμποσιακές συναθροίσεις, πέραν της διασκέδασης και των γευστικών απολαύσεων που προσέφεραν, αποτελούσαν κέντρο πνευματικών αναζητήσεων και ανταλλαγής ιδεών και διαλογικής συζήτησης. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα αυτού του ρόλου και της προσφοράς των συμποσίων, ανατρέχουμε στο κατ’ εξοχήν ελληνικό «Συμπόσιο» του Πλάτωνα που λαμβάνει χώρα το 416 π.Χ. στο σπίτι του Αγάθωνα, νεαρού τραγικού ποιητή…
Τα πρόσωπα που συμμετέχουν είναι Αγάθων: ο οικοδεσπότης, Σωκράτης: κυριαρχική μορφή του συμποσίου, Απολλόδωρος: γνωστός γλύπτης, Γλαύκων: αδελφός του Πλάτωνα, ανώνυμος: φίλος του Απολλόδωρου, Αριστόδημος: φίλος του Σωκράτη, Φαίδρος: γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, Παυσανίας: ο στρατηγός και σοφιστής, Ευρυξίμαχος: πολυμαθής γιατρός, Αριστοφάνης: ο μεγάλος κωμωδιογράφος, Αλκιβιάδης: ο μεγάλος πολιτικός και εύγλωττος ρήτορας, διάσημος για την ομορφιά του, ο οποίος έφθασε τελευταίος μάλιστα στο δείπνο, ερχόμενος από άλλη γιορτή και σε εύθυμη διάθεση. Θέμα της συζήτησης ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις του ως «αίσθηση» και ως «ιδέα», με υψηλού επιπέδου διαλόγους και φιλοσοφικά διανοήματα… Ο θεσμός του Συμποσίου, πέρα από την κοινωνική του σημασία, έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην εκπαιδευτική, πολιτιστική και πολιτική ζωή των Ελλήνων. …
| Τίτλος βιβλίου: | Δείπνα και συμπόσια των αρχαίων Ελλήνων |
|---|
| Εκδότης: | Άμμων Εκδοτική |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Φιλάρετος Γεώργιος Ν. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786185677138 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Αύγουστος 2022 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Σημείωση: | Πρόλογος: Γεώργιος Ν. Μακρίδης |
|---|
| Κατηγορίες: | Ιστορία > Ελληνική Ιστορία > Αρχαία Ελληνική Ιστορία |
|---|
Δημητρακόπουλος, Πολύβιος Τ., 1864-1922
Πολύβιος Δημητρακόπουλος (1864-1922). Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και μετά από υπόδειξη του πατέρα του ξεκίνησε στρατιωτική καριέρα, υπηρετώντας τη θητεία του στη φρουρά του Ναυπλίου. Παρέμεινε στρατιωτικός ως το 1892 και παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη λογοτεχνική δραστηριότητά του, η οποία είχε ξεκινήσει ήδη κατά τη διάρκεια της παραμονής του ως στρατιώτη στο Ναύπλιο με μια κωμωδία και κράτησε ως το τέλος της ζωής του. Πέθανε στην Αθήνα. Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος υπήρξε πολυγραφότατος. Το σύνολο του έργου του καλύπτει ποικίλα είδη του γραπτού λόγου (ποίηση, πεζογραφία, χρονογράφημα, ευθυμογράφημα, ιστορικές και φιλολογικές εργασίες, κοινωνιολογικές και ψυχολογικές μελέτες), ωστόσο γνωστός έγινε κυρίως με την θεατρική του παραγωγή (κωμωδίες, δράματα, τραγωδίες, επιθεωρήσεις, οπερέτες και μεταφράσεις). Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, διετέλεσε και σύμβουλός της από το 1909 ως το 1916. Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος εντάσσεται χρονικά στη λογοτεχνική γενιά του 1880, έδρασε ωστόσο στον αντίποδά της, υποστηρίζοντας ως τα τελευταία του έργα την καθαρεύουσα γλώσσα - με εξαίρεση τα διαλογικά μέρη των πεζογραφημάτων του, των κωμωδιών και των επιθεωρήσεών του, όπου έκανε χρήση του δημοτικιστικού και ιδιωματικού λόγου. Το πεζογραφικό του έργο εντάσσεται στην αστική παράδοση των λαϊκών αισθηματικών μυθιστορημάτων, προορισμένων για ευρεία κατανάλωση και γράφτηκαν τα περισσότερα με καθαρά εμπορικούς στόχους. Στα θετικά στοιχεία του έργου του πρέπει να αναφερθούν η ιδιαίτερη γλωσσική, υφολογική και δομική επεξεργασία των καλύτερων έργων του (ανάμεσα στα οποία εντάσσονται "Το μυστικόν του Βοσπόρου", "Η ζωή του θανάτου", "Η Ραλλού"), καθώς επίσης το οξύτατο χιούμορ του συγγραφέα, στοιχεία που αξιοποίησε στις κωμωδίες και τις επιθεωρήσεις του, που τον κατέστησαν έναν από τους δημοφιλέστερους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του (αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά τους τίτλους "Κουλουβάχατα" - σε συνεργασία με τον Γ.Πωπ, "Εδώ κι εκεί" - σε συνεργασία με τον Τσοκόπουλο, "Έξω Φρενών" - σε συνεργασία με τον Κ.Μακρίδη, "Παναθήναια 1913-1921" - σε συνεργασία με τους Μπάμπη Άννινο και Τσοκόπουλο, "Κινηματογράφος 1908 -1912", που έγιναν μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της Αθηναϊκής Επιθεώρησης, που άκμασε κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας) . Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Πολύβιου Δημητρακόπουλου βλ. Γεωργουσόπουλος Κώστας, "Δημητρακόπουλος Πολύβιος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Παπαγεωργίου Κώστας Γ., "Πολύβιος Δημητρακόπουλος", Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ζ΄ (1880-1900), σ.390-411. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Πετρής Τάσος Ν., "Δημητρακόπουλος Πολύβιος", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968] και Σταμέλος Κώστας, "Δημητρακόπουλος Πολύβιος", Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάννικα 20. Αθήνα, Πάπυρος, 1984.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
