Οι έννοιες "συμμετρία" και "ασυμμετρία" στη διδασκαλία των Τριών Ιεραρχών
Η ενασχόληση με τις έννοιες της συμμετρίας και ασυμμετρίας είναι αναγκαία όχι μόνο γιατί σχετίζονται και αφορούν σε όλες σχεδόν τις επιστήμες, αλλά κυρίως γιατί ζούμε σε μια εποχή αφύσικης έξαρσης ακραίων και ασύμμετρων στάσεων και δράσεων σε όλα τα πεδία του βίου και σε παγκόσμια κλίμακα. Σε ανάθεση προς το φυσικό κόσμο ο κόσμος του ανθρώπου και η κοινωνία του επιμένουν να ακολουθούν κανόνες ασυμμετρίας, αμετρίας ή δυσαρμονίας. Αυτό δεν αφορά πλέον μόνο ατομικές ή διαπροσωπικές δράσεις αλλά και σε θεσμικές ασυμμετρίες στην οικογενειακή, πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, εκπαιδευτική, θρησκευτική ζωή, ιδιαίτερα δε στην οικολογική μας συμπεριφορά. Είναι αυτές τελικά που οδηγούν ή περιγράφουν τη γενικευμένη κρίση και προβάλλουν την ανάγκη για εγκατάλειψη των άκρων και δρομολόγησις μιας πορείας προς τη μεσότητα, τη συμμετρία, το μέτρο, την αρμονία, όπως αυτά εννοιολογήθηκαν όχι μόνο στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία αλλά και στη σοφία όλων των πολιτισμών και θρησκειών, ιδιαίτερα δε στον ορθόδοξο χριστιανισμό.

Hugo Victor
Ο Βίκτωρ Ουγκώ (γαλλικά: Victor Marie Vicomte Hugo) (26 Φεβρουαρίου 1802 - 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού. Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του "Lettre a une femme" (Γράμμα σε μία γυναίκα): "Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!" (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ως ο μεγαλύτερος Γάλλος συγγραφέας του άμεσου μετεπαναστατικού περιβάλλοντος, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.