Η ευθύνη του οπισθογράφου στη συναλλαγματική και στην επιταγή
Στο βιβλίο αυτό γίνεται εκτενής ανάλυση του εγγυητικού αποτελέσματος της οπισθογραφήσεως στα αξιόγραφα εις διαταγήν. Το αποτέλεσμα αυτό ή, κατ’ άλλους, η λειτουργία αυτή είναι ίσως εκείνη που ενδιαφέρει περισσότερο την πράξη. Συνδέεται, όμως, και με νομικούς προβληματισμούς. Διότι, ενώ οι δύο άλλες λειτουργίες της οπισθογράφησης δεν είναι δυνατόν να αποκλεισθούν με αντίθετη δήλωση βουλήσεως του οπισθογράφου, η εγγυητική λειτουργία μπορεί να αποκλεισθεί ή να περιορισθεί.
Έτσι, εάν μία οπισθογράφηση περιέχει σχετική απαλλακτική ρήτρα του οπισθογράφου, θα μεταβιβάζει και θα νομιμοποιεί τον υπέρ ού, αλλά δεν θα δημιουργεί και αναγωγική ευθύνη του οπισθογράφου Διατυπώνονται και ερευνώνται όλες οι πιθανές εκδοχές εμφάνισης τέτοιων ρητρών. Επισημαίνεται, επίσης, και η επιρροή των ρητρών αυτών, στη ευθύνη που έχει το πρόσωπο που τις έθεσε με την ιδιότητα του οπισθογράφου, εάν μετέχει ήδη στη συναλλαγματική και με άλλη ιδιότητα, όπως π.χ. με εκείνη του εκδότη.
Η πρωτοτυπία, όμως, και η ιδιαίτερη χρησιμότητα του βιβλίου βρίσκεται, κυρίως, στο δεύτερο μέρος, στο οποίο η συγγραφέας εκθέτει και αναλύει τα δικαιώματα που σήμερα πλέον έχει κατά του εκδότη ακάλυπτης επιταγής, ο οπισθογράφος που την πλήρωσε, στο πλαίσιο της αναγωγικής του ευθύνης. Τα δικαιώματα αυτά-υποβολή εγκλήσεως για άσκηση ποινικής δίωξης και αγωγή αποζημίωσης από αδικοπραξία-, δεν αναγνωρίζονταν από τη Νομολογία μέχρι πρόσφατα στον εξ αναγωγής υπόχρεο που πλήρωνε στα πλαίσιο της αναγωγικής του ευθύνης, και γινόταν κομιστής της επιταγής. Αναγνωριζόνταν μόνο στον κομιστή εκείνο που εμφάνιζε στην πληρώτρια τράπεζα την επιταγή και αντιμετώπιζε άρνηση πληρωμής, λόγω ανυπαρξίας διαθεσίμων κεφαλαίων του εκδότη. Ο Ν. 3472/2006 με το άρθρο 15, τροποποιώντας την § 5 του άρθρου 79 Ν. 5960/1933, χορήγησε ρητά τα παραπάνω δικαιώματα και στον εξ αναγωγής υπόχρεο που πλήρωσε την ακάλυπτη επιταγή.
Για πρώτη φορά, εξ όσων γνωρίζουμε, γίνεται επιστημονική προσέγγιση του δίκαιου λόγου που ώθησε τον νομοθέτη να αναγνωρίσει ως φορέα των δικαιωμάτων αυτών τον εξ αναγωγής υπόχρεο που πλήρωσε. Παρατίθεται, επίσης, και το σκεπτικό αποφάσεων που αρνούνταν τα δικαιώματα αυτά στον οπισθογράφο, όπως και τη γνώμη της μειοψηφίας σε ορισμένες αποφάσεις, αλλά και τις μεμονωμένες αποφάσεις που έκαναν δεκτή την άσκηση των δικαιωμάτων αυτών και από τον εξ αναγωγής υπόχρεο που πλήρωσε.
| Τίτλος βιβλίου: | Η ευθύνη του οπισθογράφου στη συναλλαγματική και στην επιταγή |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Οι πρόσφατες ρυθμίσεις για το δικαίωμα υποβολής εγκλήσεως για άσκηση ποινικής δίωξης και το δικαίωμα αποζημίωσης από αδικοπραξία του εξ αναγωγής υπόχρεου |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Κορδή - Αντωνοπούλου, Ματίνα (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789604451937 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2007 | | |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Δίκαιο |
|---|
Χάρης, Πέτρος
Πέτρος Χάρης (1902-1998). Ο Πέτρος Χάρης (πραγματικό όνομα Ιωάννης Μαρμαριάδης) γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του Νικόλαου Μαρμαριάδη από την Κρήτη. Στην Αθήνα τέλειωσε το Γυμνάσιο και στη συνέχεια γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου, από όπου αποφοίτησε το 1924. Αμέσως μετά άρχισε να συνεργάζεται με αθηναϊκές εφημερίδες και το Νουμά ως συντάκτης και φιλολογικός συνεργάτης. Εργάστηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών (Γραμματέας και στη συνέχεια Γενικός Γραμματέας με βαθμό Γενικού Γραμματέα Υπουργείου), από όπου αποχώρησε το 1964 με το βαθμό του Επίτιμου Γενικού Γραμματέα. Το 1933 ανέλαβε τη διεύθυνση της Νέας Εστίας (μετά την αποχώρηση του Γρηγορίου Ξενόπουλου) και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το 1987. Υπό τη διεύθυνσή του η Νέα Εστία τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1946). Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας για το έργο του Πολιτείες και θάλασσες, το βραβείο του ταξιάρχη του τάγματος του Γεωργίου Α’, το χρυσό σταυρό της Αγιορείτικης Χιλιετηρίδας και τον Τίμιο Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, μέλος της κριτικής επιτροπής των λογοτεχνικών και θεατρικών Κρατικών Βραβείων και των θεατρικών βραβείων του Παρνασσού, μέλος της Ομάδας των Δώδεκα, της Εθνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη, της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και πρόεδρος της Τάξεως Γραμμάτων και Καλών Τεχνών (1973). Είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1977 εκλέχτηκε πρόεδρός της. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της αφηγηματικής λογοτεχνίας από τις στήλες του περιοδικού Η Διάπλασις των Παίδων με το ψευδώνυμο Κυανόλευκο λάβαρο. Ακολούθησαν δημοσιεύσεις του στο Νουμά και το 1924 πραγματοποιήθηκε η έκδοση της πρώτης του συλλογής διηγημάτων με τίτλο Η τελευταία νύχτα της γης. Τα πρώτα του έργα εντάσσονται στο κλίμα του συμβολισμού, όπως αυτός εκφράστηκε στην Ελλάδα κυρίως μέσω του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Η γραφή του χαρακτηρίζεται από δοκιμιακό ύφος, χαμηλούς τόνους και επιμελημένη φόρμα. Το λογοτεχνικό είδος το οποίο καλλιέργησε κυρίως είναι το διήγημα, ενώ έγραψε επίσης ταξιδιωτικά κείμενα και δυο μυθιστορήματα, τις Ημέρες Οργής (1979) και τον Ανεμοστρόβιλο (1992). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Πέτρου Χάρη βλ. Ζήρας Αλεξ., «Χάρης Πέτρος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Κόρφης Τάσος, «Πέτρος Χάρης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Η΄, σ.288-339. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Χατζηφώτης Ι.Μ., «Χάρης Πέτρος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
