Για το δίκαιο του πολέμου
Ο Φρανσίσκο ντε Βιτόρια διατυπώνει στο παρόν έργο του όλες τις μοντέρνες αρχές του Δικαίου του Πολέμου που διέπουν μέχρι και σήμερα όλες τις θεμελιακές πτυχές αυτού του πολύπλοκου πολιτιστικού φαινομένου. Οργανώνει νομικά τα προβλήματα που ενέσκηπταν από τότε, όπως τα όρια της αποικιοκρατικής δράσης που οδηγούσαν σε γενοκτονίες και τις πολεμικές συγκρούσεις στην Ευρώπη, θεμελιώνοντας την θεωρία του στην έννοια του δίκαιου πολέμου. Η απάρνηση της παπικής ή της αυτοκρατορικής παγκόσμιας δικαιοδοσίας είναι η κεντρική σύλληψη της φιλοσοφίας του Διεθνούς Δικαίου του Βιτόρια. Πρόκειται για ολοκληρωτική αποδέσμευση από την μεσαιωνική αντίληψη που αντλούσε την επιχειρηματολογία της από τον Αυγουστίνο: δεν αναγνωρίζει στον Πάπα κοσμική εξουσία αλλά μόνο πνευματική, με αποτέλεσμα η παρούσα εργασία του μαζί με άλλες να συμπεριληφθεί προσωρινά στον Κώδικα των απαγορευμένων βιβλίων του Βατικανού. Αντλεί την έννοια της πολιτικής εξουσίας, όχι από την κυριαρχία αλλά από την αριστοτελική έννοια της αυτάρκους και τέλειας πολιτείας και οικοδομεί σύστημα διεθνούς δικαίου μεταξύ κρατών που είναι αυτάρκη...
Τίτλος βιβλίου: | Για το δίκαιο του πολέμου |
---|
Εκδότης: | Ρώμη |
---|
Συντελεστές βιβλίου: | Vitoria, Francisco de (Συγγραφέας) Χριστακοπούλου, Φωτεινή-Ηλέκτρα (Μεταφραστής)
|
ISBN: | 9789606550157 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
---|
Σειρά εκδότη: | Βιβλιοθήκη Φιλοσοφίας, Ιστορίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου | Σελίδες: | 147 |
---|
Στοιχεία έκδοσης: | Ιούνιος 2020 | Διαστάσεις: | 20x13 |
---|
Σημείωση: | Εισαγωγή: Φωτεινή-Ηλέκτρα Χριστακοπούλου. |
---|
Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική > Στρατός και Άμυνα |

Maugham, William Somerset, 1874-1965
Ο Γουίλιαμ Σώμερσετ Μωμ (1874-1965), Άγγλος συγγραφέας από τους δημοφιλέστερους και πιο καλοπληρωμένους της δεκαετίας του 1930, γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τα θεατρικά του έργα και έγινε πασίγνωστος για τα διηγήματά του. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Έχασε τους γονείς του σε ηλικία δέκα ετών και μεγάλωσε με έναν συναισθηματικά απόμακρο θείο. Η εμπορική επιτυχία της πρώτης του νουβέλας "Η Λίζα του Λάμπεθ", που εκδόθηκε το 1897, τον ώθησε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή.
Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό και αργότερα στη Βρετανική Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών. Ταξίδεψε πολύ, μεταξύ άλλων στην Ινδία και στη Νοτιοανατολική Ασία. Τα ταξίδια του εμπλούτισαν τα διηγήματά του και τα μυθιστορήματά του, αλλά και τα καθαρά ταξιδιωτικά του έργα.
Από τα μυθιστορήματα, τα σημαντικότερα είναι η "Ανθρώπινη δουλεία" (1945), το "Φεγγάρι και οι έξι πένες" (1919) και η "Κόψη του ξυραφιού" (1945). Από τα διηγήματά του ξεχωρίζουν αυτά που αναφέρονται στη ζωή των Δυτικών, κυρίως Βρετανών, αποικιοκρατών στην Άπω Ανατολή. Η "Βροχή", τα "Χνάρια στη ζούγκλα", ο "Απομακρυσμένος σταθμός", από τα καλύτερα του είδους τους, εκφράζουν το συναισθηματικό φορτίο των ηρώων τους εξαιτίας της απομόνωσής τους.
Ο Μωμ έγραψε σε μια περίοδο κατά την οποία η μοντερνιστική γραφή του William Faulkner, του Thomas Mann, του James Joyce και της Virginia Woolf κέρδιζε συνεχώς έδαφος και υποστηρικτές. Για αυτόν το λόγο τού ασκήθηκε κριτική για το απλό πεζογραφικό του ύφος. Ωστόσο, η μεγάλη απήχηση του έργου του τον καθιστά χαρισματικό και, κατά τούς Times, τον "μοναδικό συγγραφέα της γενιάς του που χάρισε καταξίωση και λάμψη στην αγγλική λογοτεχνία". Πέθανε στη Νίκαια της Νότιας Γαλλίας το 1965.