Η τέχνη του κουκλοθέατρου στην εκπαίδευση
Η αφετηρία μας είναι ρεαλιστική. Είμαστε μέρος της γενιάς της κρίσης και των ανακατατάξεων, σίγουρα επηρεασμένοι από τις ιδέες των πιο παλιών, οι οποίοι όμως έχουν υποστηρίξει και διατυπώσει ερωτήματα και προτάσεις για μια επαναθεώρηση του ρόλου των τεχνών στην εκπαίδευση.
Στο βιβλίο πραγματευόμαστε το παλαβότερο θέατρο στον κόσμο, το κουκλοθέατρο, που το υπηρετούμε διδάσκοντάς το αλλά και διδάσκοντας μέσα από αυτό. Επιδιώξαμε με συνέπεια να καταγράψουμε και να δούμε πού πραγματικά βρισκόμαστε, κοιτάζοντας πίσω μας, σχολιάζοντας και αναθεωρώντας. Σίγουρα οι απαντήσεις μας στα ερωτήματα που υφίστανται δεν μπορούν παρά να είναι μερικές. Δεν θα μπορούσαμε, άλλωστε, να καλύψουμε όλους αυτούς τους τόπους όπου ζουν οι κούκλες του κουκλοθέατρου, ούτε όλες αυτές τις διαφορετικές παραδόσεις χρόνων, τις θεατρικές, τις πολιτιστικές αλλά και τις εκπαιδευτικές πρακτικές που κουβαλούν. Μπορούμε άραγε να επηρεάσουμε τη σχέση τους με την εκπαίδευση;
Φτάσαμε στον προορισμό μας νιώθοντας εξίσου ρεαλιστές όσο και ουτοπικοί. Επιμένουμε ότι η παλιά αρχαιοελληνική διάκριση μιας ανθρώπινης παρέμβασης σε πράξη και σε ποίηση διευκρινίζει τους τρόπους με τους οποίους οι τέχνες -και το κουκλοθέατρο- λειτουργούν αποτελεσματικά στην εκπαίδευση. Επιμένουμε ότι η δυναμική αυτής της λειτουργίας μετατοπίζει "αυτονόητες" σταθερές της παραδοσιακής εκπαίδευσης, που σήμερα αμφισβητούνται από πολλές πλευρές. Και περιμένουμε να δούμε αν η εν εξελίξει τάση ενίσχυσης αυτών των λειτουργιών, που παρουσιάζει και εφαρμόζει η περίπτωση του κουκλοθέατρου στην εκπαίδευση, θα μετατοπίσει, όπως ουτοπικά ίσως ελπίζουμε, και τα χαρακτηριστικά αυτοοργάνωσης της εκπαίδευσης.
Φτάσαμε στον προορισμό μας νιώθοντας εξίσου ρεαλιστές αλλά και ουτοπικοί. Επιμένουμε ότι η παλιά αρχαιοελληνική διάκριση μιας ανθρώπινης παρέμβασης σε πράξη και σε ποίηση διευκρινίζει τους τρόπους με τους οποίους οι τέχνες -και το κουκλοθέατρο- λειτουργούν αποτελεσματικά στην εκπαίδευση. Επιμένουμε ότι η δυναμική αυτής της λειτουργίας μετατοπίζει "αυτονόητες" σταθερές της παραδοσιακής εκπαίδευσης, που σήμερα αμφισβητούνται από πολλές πλευρές. Και περιμένουμε να δούμε αν η εν εξελίξει τάση ενίσχυσης αυτών των λειτουργιών, που παρουσιάζει και εφαρμόζει η περίπτωση του κουκλοθέατρου στην εκπαίδευση, θα μετατοπίσει, όπως ουτοπικά ίσως ελπίζουμε, και τα χαρακτηριστικά αυτοοργάνωσης της εκπαίδευσης.
Καρακωστάνογλου, Βενιαμίν
Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1953 από γονείς μικρασιατικής και θρακικής καταγωγής. Είναι απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατέχει μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα της ίδιας σχολής.
Διδάσκει δημόσιο διεθνές δίκαιο στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ (από το 1980), καθώς επίσης και στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και στην Αστυνομική Ακαδημία (παράρτημα Θεσσαλονίκης). Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) από το 1994. Είναι δικηγόρος Θεσσαλονίκης παρ' Ερέταις. Είναι επικεφαλής της Εναλλακτικής Έδρας Θεσσαλονίκης του Συμφώνου Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη (από τον Ιούνιο του 2004). Έχει ενεργό ανάμιξη στα δημόσια πράγματα, κυρίως στα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική, μέσω της αρθρογραφίας του και με τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του. Διδάσκει περιοδικά, στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Αστυνομίας. Διετέλεσε εξωτερικός Επιστημονικός Συνεργάτης του ΙΜΧΑ (1994-2004).Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στη Α΄ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης στις εκλογές της 7/3/2004. Επισης διετέλεσε δικηγόρος Θεσσαλονίκης και Κοζάνης το χρονικό διάστημα (1977-2010) και ήταν Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης (2007-2014) και Αντιδήμαρχος, έχοντας την ευθύνη για τα μεγαλύτερα έργα που έγιναν στην πόλη: το νέο Δημαρχιακό Μέγαρο και την ανάπλαση της Νέας Παραλίας.
