Ψυχή στα δόντια
ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ
Δούλευε ταξί πειρατικό στο δρομολόγιο
Κουκουβάουνες - Δουργούτι
μεροδούλι μεροφάι.
Ύστερα τα παράτησε
βρήκε μια Νίτσα με προίκα τρανταχτή
κι έγινε εργολάβος.
Είπε κι ο πεθερός του δυο λόγια
εκεί που έπρεπε και τόνε
κάναν κομματάρχη.
Όσο να πεις, δεν είναι πια
του κλότσου και
του μπάτσου.
Στο όγδοο ποιητικό του βιβλίο ο Δημήτρης Χουλιαράκης (που έχει ήδη βραβευτεί στο παρελθόν από την Ακαδημία Αθηνών, το 2004 και το 2016, και από το περιοδικό "Διαβάζω", το 2003), δίχως να απομακρύνεται από το ύφος που τον χαρακτηρίζει από την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα, το 1983, επιχειρεί μια "γενέθλια" στροφή στη θεματική του. Πλαίσιο των ιστοριών που διηγείται αποτελούν μεγάλα και μικρά γεγονότα των κρίσιμων δεκαετιών ΄40 έως και ΄70 στην Ελλάδα (ανάμεσά τους οι δολοφονίες του Τζορτζ Πολκ στη Θεσσαλονίκη και της Ανν Ντόροθι Τσάπμαν στο Καβούρι, το σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Δερβένι Κορινθίας και το ναυάγιο του οχηματαγωγού "Ηράκλειον" στη Φαλκονέρα, οι εκτελέσεις των δολοφόνων Σταυρούλας Γκουβούση, Χέρμαν Ντουφτ, Χανς Μπασενάουερ και Βασίλη Λυμπέρη, η βεντέτα στα Βορίζια της Κρήτης κ.α.). Εκφραστικά μέσα ο εγγενής λυρισμός, η ειρωνεία και μια ιδιότυπα αισθησιακή έκλυση. Τα 23 "διαλεκτικά" ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή περιέχουν ψηφίδες μιας προσωπικής μυθολογίας ενώ ταυτόχρονα αναλύουν και αποτιμούν πτυχές του σύγχρονου εθνικού μας βίου. Είναι άτυπα μαθήματα πατριδογνωσίας, καθώς μοιάζουν να αποκρίνονται, σε διάφορους τόνους και ηχοχρώματα, στην ερώτηση του τίτλου από το γνωστό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη "Τι είναι η πατρίδα μας;" με τον οποίο ο Χουλιαράκης μηχανεύεται μια λανθάνουσα συνομιλία. Μόνο που η απάντηση εδώ είναι ολότελα διαφορετική από εκείνην του Πολέμη, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ως προς την ιστορική-φιλοσοφική της διάσταση. Οι ήρωες των ποιημάτων της "Ψυχής στα δόντια" τοποθετούνται στις πραγματικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές τους συντεταγμένες και με τις συμπεριφορές τους θέτουν υπό αμφισβήτηση θεωρίες και κοσμοϊστορίες αλλά και το μεταπολεμικό ελληνικό τάχατες "θαύμα". Αλλά επειδή ο άνθρωπος δεν εφευρέθηκε στον τόπο αυτό οι προεκτάσεις της βιοτικής τους περιπέτειας υπερβαίνουν κατά πολύ τα στενά όρια του συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου.
Δείγμα γραφής από το ποίημα με τίτλο "Όταν πήγαινα νήπιο": "Μια Κορίνα θυμάμαι με μαλλιά σγουρά και μάτια γλαρά / που καθόταν στο μπρος το θρανίο / η καρδιά μου πετάριζε, κι εκεινής φυσικά / -τό ΄νιωθα- μα ήταν απόμακρη, το βλέμμα της κρύο. // Σε ποιόν να δόθηκε, άραγε, με τι μπρίο; / Την ψυχρή αυτή ομορφιά / ποιος να τρύγησε / μία και δύο; // Τάχα γόνος επώνυμος / στην παρφουμαρισμένη / τη σουίτα λουξ ξενοδοχείου / ή ένας τυχαίος δονζουάν με το / σαραβαλάκι του, στων περιχώρων / κάποιο λατομείο;"
(Από το Δελτίο Τύπου του εκδοτικού οίκου)
| Τίτλος βιβλίου: | Ψυχή στα δόντια |
|---|
| Εκδότης: | Το Ροδακιό |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Χουλιαράκης Δημήτρης (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786185248543 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Απρίλιος 2019 | Διαστάσεις: | 23x15 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Ποίηση |
|---|
Βακαλιός, Αθανάσιος, 1929-2018
Ο Θανάσης Βακαλιός γεννήθηκε το 1929 στο χωριό Εμμανουήλ Παπάς του νομού Σερρών. Στα εφηβικά του χρόνια συμμετείχε ενεργά στο εαμικό κίνημα. Σε ηλικία 15 χρονών έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ του χωριού του με 3.000 κατοίκους. Με την έναρξη του εμφυλίου διώχτηκε. Αγωνίστηκε από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μετά την ήττα του ΔΣΕ βρέθηκε στη Βουλγαρία, στο Στρατόπεδο Μπερκόβιτσα. Εκεί έμεινε για λίγους μήνες. Αρχές του 1951 επιλέγεται από το κόμμα, καθώς και πολλοί άλλοι πρώην αντάρτες του ΔΣΕ, για τη μυστική στρατιωτική Σχολή 500 στην Πολωνία, που προορίζονταν να υπηρετήσουν τη γραμμή του κόμματος "Τα όπλα παρά πόδα". Το 1952 στέλνεται μαζί με άλλους στην Ουγγαρία, στην πόλη Οζντ, που λειτούργησε για ένα διάστημα, ως διαμεσολαβητικός σταθμός για παράνομη δουλειά στην Ελλάδα. Το 1952 με απόφαση του κόμματος αναλαμβάνει γραμματέας των νέων πολιτικών προσφύγων στην Ουγγαρία. Με πρωτόγνωρους, γρήγορους ρυθμούς μαθαίνει την ουγγρική γλώσσα. Εργάζεται ως στέλεχος της Κ.Ε. της ουγγρικής κομμουνιστικής νεολαίας (της DISZ) εκπροσωπώντας τους Ελληνες νέους. Γνωρίζει τη φοιτήτρια Χαρίκλεια Σιάκη. Μαζί κάνουν οικογένεια. Αποκτούν δύο αγόρια, τον Κώστα και το Γιώργο. Με παρότρυνση της Χαρίκλειας δίνει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Eotvos Lorand της Βουδαπέστης. Παράλληλα σπούδασε για δύο χρόνια αρχαία ελληνική λογοτεχνία και βυζαντινολογία στο "Ελληνικό Ινστιτούτο" του ίδιου πανεπιστημίου. Φέρει τον τίτλο του υποψηφίου διδάκτορα των ανθρωπιστικών επιστημών της Ουγγαρικής Ακαδημίας Επιστημών (1971) και του διδάκτορα φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Eotvos Lorand (1973). Ως αναπληρωτής καθηγητής φιλοσοφίας δίδαξε θέματα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στο Πολυτεχνείο Βουδαπέστης και σε άλλες πανεπιστημιακές σχολές της Ουγγαρίας. Το 1991 εκλέχτηκε αναπληρωτής καθηγητής κοινωνιολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (Δ.Π.Θ.) και τρία χρόνια μετά τακτικός καθηγητής κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης. Ανάπτυξε ευρεία ερευνητική δραστηριότητα ως κύριος ερευνητής και συντονιστής ερευνητικών προγραμμάτων. Ομότιμος καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Έφυγε από τη ζωή στις 11 Απριλίου 2018.
