Νείλος Ναθαναήλ Μπέρτος
Η παρούσα εργασία εστιάζει στη μελέτη του ελάχιστα γνωστού κριτικά εκδοθέντος ομιλητικού έργου του Νείλου-Ναθαναήλ Μπέρτου, ενός ενθουσιώδους ιεροκήρυκα, που έζησε στην Ανατολική Κρήτη στα μέσα του 15ου αιώνα. Τα κηρύγματά του ακολουθούν την παράδοση του λογοτεχνικού είδους της Χριστιανικής Ομιλίας. Ερευνάται λεπτομερώς το επικοινωνιακό μοντέλο του κηρύγματος του Μπέρτου, σε σχέση με τους βασικούς παράγοντες της επικοινωνίας: τον πομπό, τους αποδέκτες, το μήνυμα, τον κώδικα, τον τόπο και τον αγωγό της επικοινωνίας. Επιπλέον, εντοπίζονται και μελετώνται τα υφολογικά χαρακτηριστικά του κηρύγματος του Μπέρτου, εμφαίνοντας στο απλό και άμεσο ύφος των ομιλιών, στην επιβίωση των κανόνων της Ρητορικής και στις λεξιλογικές επιλογές του ομιλητή. Η δημώδης ελληνική γλώσσα, διανθισμένη με λίγες λόγιες λέξεις και κρητικά διαλεκτικά στοιχεία, αποτελεί συνειδητή επιλογή του ιεροκήρυκα, προκειμένου να επιτύχει την πνευματική στήριξη των πιστών, αντιμετωπίζοντας την οργανωμένη προπαγάνδα των Ρωμαιοκαθολικών Ενετών. Μέσω διαχρονικών θεμάτων (ανηθικότητα, εσχατολογία, φόβος του Θεού και "παιδαγωγική τιμωρία" του, συμφορές του καθημερινού βίου, αναγκαιότητα του κηρύγματος στη λειτουργική ζωή, κ.λπ.), ο αναγνώστης πληροφορείται για την κρητική κοινωνία του 15ου αιώνα και ταυτόχρονα λαμβάνει τις πνευματικές συμβουλές του π. Μπέρτου.
Τίτλος βιβλίου: | Νείλος Ναθαναήλ Μπέρτος |
---|
Υπότιτλος βιβλίου: | Το ομιλητικό του έργο |
---|
Εκδότης: | Μπαρμπουνάκης Χ. |
---|
Συντελεστές βιβλίου: | Αθανασιάδου - Στεφανουδάκη, Δέσποινα (Συγγραφέας)
|
ISBN: | 9789602671986 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
---|
Στοιχεία έκδοσης: | Σεπτέμβριος 2015 | Διαστάσεις: | 24x17 |
---|
Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Θρησκεία |

Turgenev, Ivan Sergeevic, 1818-1883
Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (1818-1883) είναι ένας από τους σημαντικούς Ρώσους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα. Αρχικά ασχολήθηκε με την ποίηση, γρήγορα όμως στράφηκε στην πεζογραφία και τη δραματουργία. Αν και γεννήθηκε σε πλούσια αριστοκρατική οικογένεια, η οποία είχε πολλούς δουλοπάροικους στην ιδιοκτησίας της, αγωνίσθηκε σθεναρά για την κατάργηση της δουλοπαροικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και από το 1838 συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών αλλά, σύντομα, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Η λογοκρισία δεν επέτρεψε να ανέβουν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον παρακίνησε να ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη προκειμένου να βρίσκεται κοντά της. Δεδομένης της αντίδρασης που συναντούσε από τη ρωσική κοινωνία η άποψη για τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας -άποψη την οποία υποστήριζε σθεναρά ο Τουργκένιεφ-, η αρνητική κριτική στο μυθιστόρημα του "Πατέρες και παιδιά" (1863) στάθηκε η αφορμή για να εγκαταλείψει τη χώρα οριστικά· αρχικά, εγκαταστάθηκε στο Μπάντεν-Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο και, τελικά, το 1871 έγινε μόνιμος κάτοικος του Παρισιού. Εκεί γνώρισε επιτέλους την αναγνώριση, εξελέγη μάλιστα αντιπρόεδρος του Διεθνούς Λογοτεχνικού Συνεδρίου το 1878, ενώ το επόμενο έτος τού απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ακόμη και η Ρωσία του επεφύλασσε θερμότατη υποδοχή όποτε την επισκεπτόταν. Έργα του: "Ανοιξιάτικοι χείμαρροι", "Μουμού" (1854), "Άσία" (1858), "Η πρώτη αγάπη" (1860), "Ο βασιλιάς Ληρ στη στέπα" (1870) "Ρούντιν" (1856), "Η φωλιά των ευγενών" (1859), "Την παραμονή" (1860), "Πατέρες και παιδιά" (1862), "Ο καπνός" (1867), "Απάτητη γη" (1876).
Θεατρικά: "Ένας μήνας στην εξοχή" (1855).