Εγώ είμαι ένας άλλος
Ένα καφέ μπαρ στο Μπουένος Άιρες με εγχειρισμένους αξιωματικούς του Χίτλερ. Μια νυχτερινή βόλτα στην Πλατεία Βικτωρίας που έχει κάτι από μια μίνι Οδύσσεια. Ένας φόνος σε καφενείο της Αιτωλοακαρνανίας. Ένα ζευγάρι παπούτσια ως τεκμήριο μνήμης σε ένα πατσατζίδικο της Ομόνοιας. Ένα χτύπημα στην πόρτα και η μετωπική με το παιδί που δεν έκανες ποτέ. Μια πτώση ενός αγγέλου στο Κολωνάκι. Οι κοπέλες ενός κονσομασιόν μπαρ που ακούνε Όπερα. Η λύτρωση ενός εφοριακού σε ένα πανηγύρι της επαρχίας. Η δίψα για ζωή ενός παιδιού που βρίσκεται καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ο σεμνός συνθέτης που εκρήγνυται στο μπαρ του Μπάτμαν. Ένας γέροντας που θέλει να κάνει clubbing στην Μύκονο. Μια σόμπα με χαραγμένο ένα όνομα πεταμένη στα παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι. Ο σκηνοθέτης Τζων Κασσαβέτης τρώει σε ξενυχτάδικο της Συγγρού. Σχηματίζεις τον αριθμό σου στο κινητό σου και σου απαντά ο εαυτός σου. Και μια αποτυχημένη συνέντευξη με έναν ρεμπέτη σου υπενθυμίζει την ζωή που δεν έζησες.
Δεκαπέντε διηγήματα μικρής φόρμας. Δεκαπέντε θραύσματα λόγου σαν πυροβολισμοί ενός ελεύθερου σκοπευτή από ταράτσα, μικρά κείμενα που αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα της σύγχρονης ταυτότητας για να την ξανακάνουν πραγματική.
Καραπάνου, Μαργαρίτα, 1946-2008
Η Μαργαρίτα Καραπάνου (1946-2008) γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη της πεζογράφου Μαργαρίτας Λυμπεράκη και του ποιητή Γιώργου Καραπάνου. Μεγάλωσε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός στην Αθήνα. Τα βιβλία της "Η Κασσάνδρα και ο λύκος", "Ο υπνοβάτης" και "Rien ne va plus" εκδόθηκαν στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Σουηδία, στο Ισραήλ, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και στην Ιταλία. Αποσπάσματα των έργων της ανθολογήθηκαν σε βιβλία και σημαντικά λογοτεχνικά περιοδικά πλάι σε κείμενα των Λιούις Κάρολ, Τζέην Μπόουλς, Αναΐς Νιν, Τζων Φόουλς, Πέτερ Χάντκε, Κάρλος Φουέντες, Μίλαν Κούντερα, κ.ά. Το 1988 το μυθιστόρημά της "Ο υπνοβάτης" τιμήθηκε στη Γαλλία με το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήματος. Ακολούθησαν τα βιβλία της "Ναι", "Lee και Lou", "Μαμά", "Μήπως;" (συνομιλίες με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου) και τα ημερολόγιά της με τίτλο "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη", το 2008, τα οποία κρατούσε από τα 13 της έως τα 33 της χρόνια. Πέθανε μετά από σύντομη νοσηλεία στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών, την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008, σε ηλικία 62 ετών, μετά από επιπλοκές στην υγεία της από αναπνευστικά προβλήματα.
