Ο ελληνιστικός κόσμος
Ο Ελληνιστικός κόσμος, που προέκυψε από τη ραγδαία επέκταση του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αντιστοιχεί στη μεγαλύτερη εδαφική εξάπλωση του Ελληνισμού κατά τη μακραίωνη ιστορία του. Στο απόγειο της Ελληνιστικής Περιόδου, τα όρια του ελληνισμού ορίζονταν στα δυτικά από την αποικία Ακρα Λευκή στην Ισπανία, στα βόρεια από την Τάναϊ (στη Ρωσία) και την Εσχάτη Αλεξάνδρεια (στο Ουζμπεκιστάν), στα ανατολικά από την ινδική μεγαλούπολη Μαδούρα, και στα νότια από την Αρσινόη στο Τζιμπουτί της ανατολικής Αφρικής. Σε διάστημα όμως μόλις δύο αιώνων, τα κράτη που συναποτελούσαν το μωσαϊκό αυτού του σφριγηλού κόσμου είχαν περιέλθει, σχεδόν στο σύνολό τους, υπό την εξουσία της Ρώμης.
Το νέο βιβλίο της σειράς "Παγκόσμια Ιστορία" παρουσιάζει το πανόραμα της μετεωρικής πορείας των ελληνιστικών κρατών. Οι Διάδοχοι του Αλεξάνδρου, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν ο Αντίγονος, ο Πτολεμαίος, ο Σέλευκος και ο Ευμένης, οδήγησαν το κράτος του στη διάσπαση με μια σειρά εξοντωτικών πολέμων. Η περίπλοκη πολιτειακή κατάσταση που διαμορφώθηκε, περιελάμβανε «αυτοκρατορίες» όπως η σελευκιδική και η πτολεμαϊκή, ισχυρά βασίλεια όπως του Αντίγονου, της Περγάμου, της Σικελίας και της Βακτρίας και Ινδίας, Συμπολιτείες όπως η Αχαϊκή και η Αιτωλική, και σφριγηλές πόλεις-κράτη όπως η Ρόδος και η Μασσαλία. Προσωπικότητες του διαμετρήματος του Πύρρου, του Αντίοχου Γ', του Μένανδρου, του Αγαθοκλή, του Φιλίππου Ε' και της Κλεοπάτρας, οδήγησαν τον ελληνιστικό κόσμο στην ακμή του, πριν την τελική πτώση του στην εξουσία της Ρώμης.
Ο συγγραφέας, συστηματικός ερευνητής της Ελληνιστικής Περιόδου, παρουσιάζει τα πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα, τα φαινόμενα και τα χαρακτηριστικά της, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε περιοχές για τις οποίες δεν υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία, όπως τα ελληνικά κράτη της Βακτρίας, της Ινδίας και της Απώτατης Δύσης (Μασσαλία). Στις περιοχές αυτές, οι Ελληνες βίωσαν μερικές από τις συναρπαστικότερες και λιγότερο γνωστές "περιπέτειες" της ιστορικής πορείας τους, τις οποίες ο συγγραφέας παρουσιάζει μαζί με πλήθος άγνωστων στοιχείων. Το επιμελημένο κείμενο συνοδεύεται από πολλές εικόνες και λεπτομερείς χάρτες.
Koyré, Alexandre
Ο Alexandre Koyre γεννήθηκε το 1892 στη Ρωσσία, σπούδασε στη Γερμανία και τη Γαλλία κοντά στον Husserl, τον Bergson, τον Lalande και τον Brunschvieg, και μοίρασε τα δημιουργικά του χρόνια διδάσκοντας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε δύο από τα πιο φημισμένα ιδρύματα του Παλαιού και του Νέου Κόσμου: την Ecole des Hautes Etudes του Παρισιού και το Institute of Advanced Studies του Princeton.
Ο Alexandre Koyre είναι χωρίς αμφιβολία η κεντρική μορφή της σύγχρονης ιστοριογραφίας της επιστήμης. Όχι μόνο γιατί το έργο του θεωρείται θεμελιώδες αλλά και γιατί στη ρίζα κάθε ερευνητικού προβλήματος ή μεθοδολογικής διχογνωμίας μπορεί να ανιχνεύσει κανείς μια δική του προκλητική συνήθως, τοποθέτηση.
Ο Koyre λατρεύει τη θεωρητική καινοτομία. Γι' αυτό στρέφεται στον 17ο αιώνα, τον "αιώνα της μεγαλοφυΐας", γι' αυτό γίνεται ποιοτικός όταν περιγράφει την προσπάθεια του Γαλιλαίου "να εξηγήσει το πραγματικό με το αδύνατο", γι' αυτό μάχεται να κατοχυρώσει θεωρητικά την έννοια της επιστημονικής επανάστασης. Και εδώ οφείλεται η αμφισβήτηση που μονίμως προκαλούν οι θέσεις του. Τελικά ο Koyre είναι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον υπεύθυνος για την κατεύθυνση που έχει πάρει σήμερα πια η ιστορία της επιστήμης.
Πέθανε το 1964.
