Θεμελιώδη ζητήματα του δικαίου της διαιτησίας
Η εξουσία κρίσης των διαιτητών, η απονεμόμενη δηλαδή στους διαιτητές εξουσία να επιλύσουν την υπαχθείσα σε αυτούς διαφορά αποτελεί το βασικό αντικείμενο της παρούσας μελέτης.
Παρουσιάζεται η έννοια της εξουσίας κρίσης των διαιτητών και η σχέση τους με τους διαδίκους, εξετάζονται οι πηγές της εξουσίας κρίσης (νόμος, διαιτητική συμφωνία, αιτήσεις των διαδίκων) και αναλύονται η έκταση της εξουσίας κρίσης των διαιτητών (εξουσία απόφανσης ως προς τις διαδικαστικές προϋποθέσεις, ως προς τη δικαιοδοσία, ως προς το αντικείμενο της διαιτητικής δίκης και ως προς τα προδικαστικά ζητήματα) και ο δικαστικός έλεγχος της διαιτητικής απόφασης (αγωγή ακύρωσης και αναγνώρισης της ανυπαρξίας της διαιτητικής απόφασης και άλλα ένδικα βοηθήματα).
Για όλα τα θέματα παρουσιάζονται λύσεις που δίδονται στο πλαίσιο άλλων δικαίων για τα ίδια ζητήματα, εντός του νομοθετικού, ιστορικού ή κοινωνικού πλαισίου εντός του οποίου αυτά αναπτύχθηκαν.
| Τίτλος βιβλίου: | Θεμελιώδη ζητήματα του δικαίου της διαιτησίας |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε. |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Καλαβρός, Κωνσταντίνος Φ. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789604456574 | | |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάιος 2011 | | |
|---|
| Σημείωση: | Επανέκδοση: "Σάκκουλας Αντ. Ν." 1988. |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Δίκαιο |
|---|
Καρολίδης, Παύλος, 1849-1930
Ο Παύλος Καρολίδης (1849-1930) ήταν ιστορικός, πολιτικός και καθηγητής Πανεπιστημίου. Γεννήθηκε στο Ανδρονίκιο (Εντιρλούκ) της Καππαδοκίας το 1849. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία. Δίδαξε στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη έως το 1886, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου διορίστηκε υφηγητής και το 1893, μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, καθηγητής της γενικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απολύθηκε για πολιτικούς λόγους το 1918 και διορίστηκε στην ίδια θέση μετά πό δύο χρόνια. Μετά το Νεοτουρκικό κίνημα έγινε μέλος της τουρκικής βουλής ως βουλευτής Αϊδινίου (1908-12). Οι πρωτοβουλίες του κατα την περίοδο αυτή και γενικά η πολιτική γραμμή που ακολούθησε προκάλεσαν πολλές αντιδράσεις και επικρίσεις στην Ελλάδα, καθώς πίστευε ότι η πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας έπρεπε και ήταν δυνατόν να επιτευχθεί όχι με πόλεμο αλλά με την ειρηνική διείσδυση των Ελλήνων στον τουρκικό πολιτικό και κοινωνικό βίο και την ανάδειξη τους σε κυρίαρχο παράγοντα μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ως ιστορικός μελετητής ασχολήθηκε με το μικρασιατικό Ελληνισμό, το Ελληνικό έθνος και λοιπούς λαούς.
