Μετ' έρωτος και στοργής
Τα κείμενα αυτού του βιβλίου, δημοσιευμένα κυρίως στην εφημερίδα "Η Εποχή", είναι αξιόπιστος οδηγός για τις παπαδιαμαντικές σπουδές της τελευταίας δεκαετίας. Ο Παπαδιαμάντης αποτελεί μόνιμο μέλημα για τη συγγραφέα, που παρακολουθεί ανελλιπώς τις εκδοτικές τύχες του και τα σημαντικότερα μελήματα για τη ζωή και το έργο του. Οι δοκιμιακές βιβλιοκρισίες της εκθέτουν εύληπτα και διεξοδικά τα προβλήματα του παπαδιαμαντικού έργου, συζητούν τις λύσεις των φιλολογικών εκδοτών και μελετητών του Παπαδιαμάντη και επισημαίνουν τα επιτεύγματα ή τις αστοχίες τους.
Κάποτε η κρίση φαίνεται αυστηρή. Εντούτοις ο αναγνώστης, ακόμη και όταν δεν την συμμερίζεται, διαπιστώνει εύκολα ότι η κριτικός κανένα ψόγο -και κανέναν έπαινο- δεν εκφέρει, αν δεν βασανίσει το ζήτημα και δεν παραθέσει το αναγκαίο αποδεικτικό υλικό. Έχουμε το δικαίωμα να μη συμφωνήσουμε με όλα τα γενικά ή επιμέρους συμπεράσματά της, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι τα κείμενά της εισάγουν με σοβαρό τρόπο τον αναγνώστη στα παπαδιαμαντικά πράγματα.
Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος
Hemingway, Ernest, 1899-1961
Ο Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουαίη γεννήθηκε το 1899 στο Oak του Ιλινόις. Από τα παιδικά του χρόνια γνώρισε το πάθος των ταξιδιών που σημάδεψε τη ζωή και το συγγραφικό του έργο. Το 1917 ο Χέμινγουαίη προσλήφθηκε ως ρεπόρτερ στην εφημερίδα Αστέρας του Κάνσας Σίτυ. Τον επόμενο χρόνο δέχτηκε να πάει ως εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου στο ιταλικό μέτωπο, όπου πληγώθηκε άσχημα και παρασημοφορήθηκε δύο φορές. Γύρισε στις Η.Π.Α. το 1919 και παντρεύτηκε το 1921. Το 1922 ήταν ανταποκριτής στο ελληνοτουρκικό μέτωπο και δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία για να αφιερωθεί στη λογοτεχνία. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ανανέωσε τις πρώιμες φιλίες του με αμερικανούς αυτοεξόριστους, όπως τον Έζρα Πάουντ και τη Γερτρούδη Στάιν. Η ενθάρρυνση και το ενδιαφέρον που έδειξαν για τα κείμενά του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ύφους του Χέμινγουαίη. Τα δύο πρώτα βιβλία του ήταν οι "Τρεις ιστορίες και δέκα ποιήματα" και το "Στον καιρό μας" (1925). Ευρύτερα, όμως έγινε γνωστός με τη σατιρική νουβέλα "Οι χείμαρροι της άνοιξης" (1926), με την οποία και καθιερώθηκε. Η διεθνής του φήμη επιβεβαιώθηκε με τα επόμενα τρία βιβλία του : "Φιέστα" (1926), "Άντρες χωρίς γυναίκες" (1927) και "Αποχαιρετισμός στα όπλα" (1929). Αναμίχθηκε με πάθος στις ταυρομαχίες, "Θάνατος στο απομεσήμερο" (1932), στο κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική, "Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής" (1935), και στο ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα, "Ο γέρος και η θάλασσα" (1952). Στο κλασικό μυθιστόρημα "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" (1940) καταγράφονται οι εμπειρίες του από την παραμονή του στην Ισπανία κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Το άμεσο και φαινομενικά απλό ύφος της γραφής του δημιούργησε ολόκληρες γενιές μιμητών, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα, ενώ η αναγνώριση της θέσης του στην παγκόσμια λογοτεχνία ήλθε το 1954, όταν τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ. Ο Χέμινγουαίη αυτοκτόνησε το 1961 στο Αϊντάχο.
