Θάνατος και εσχατολογικά οράματα
Ο παρών τόμος, προϊόν διετούς σεμιναριακού κύκλου (1999-2001) της Εταιρείας Θρησκειολογικών Ερευνών, είναι αφιερωμένος στους τρόπους με τους οποίους οι ανθρώπινες κοινότητες, οι πολιτισμοί και οι θρησκείες αντιμετώπισαν πρακτικά το θάνατο και στους μύθους που κατασκεύασαν για τη μεταθανάτια μοίρα της ψυχής. Οι συγγραφείς - θρησκειολόγοι, θεολόγοι, ανθρωπολόγοι, ιστορικοί και ειδικοί ερευνητές - ξετυλίγουν το κουβάρι μιας δαιδαλώδους αναζήτησης που ξεκινάει από τις φυλετικές κοινωνίες της Ωκεανίας και της Αφρικής, περνάει από τις αρχαίες αυτοκρατορίες του Μεξικού, της Αιγύπτου και του Ιράν, εξετάζει τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και τα τελετουργικά ήθη της σύγχρονης αγροτικής Ελλάδας, στέκεται στο "ανορθόδοξο" ρεύμα του Γνωστικισμού και στις μείζονες μονοθεϊστικές παραδόσεις του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, για να καταλήξει στους μεγάλους ασιατικούς πολιτισμούς της Ινδίας, της Κίνας, του Θιβέτ και της Ιαπωνίας. ερευνά αρχαιολογικά ευρήματα και γραπτές μαρτυρίες, προφορικές παραδόσεις και επιτόπιες καταγραφές, ανασυνθέτοντας ένα γοητευτικό και μυστηριώδες μωσαϊκό απαντήσεων που δοκιμάστηκαν στην έσχατη ανθρώπινη αγωνία: τι υπάρχει πίσω από τον θάνατο;
Averchenko, Arkady, 1881-1925
Αρκάντι Αβιέρτσενκο (1881-1925). Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός θεάτρου, είχε δημιουργήσει το δικό του θέατρο. Γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη. Ο πατέρας του ήταν μικρέμπορος. Από μικρός ήταν φιλάσθενος και με αδύναμη όραση. Αφού εργάστηκε ως γραφέας από τα 15 του χρόνια, κατέληξε στο Χάρκοβο, όπου άρχισε να δημοσιογραφεί και να δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα. Σ' αυτά είχε διαφανεί ήδη το προσωπικό του λογοτεχνικό ύφος. Το 1907 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου γίνεται μόνιμος συντάκτης του περιοδικού "Σατιρικόν", ενώ παράλληλα συνεργάζεται και με άλλα περιοδικά. Στο μεταξύ έχει δημοσιεύσει αρκετά διηγήματα και έχει καθιερωθεί σαν χιουμορίστας-συγγραφέας με λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Μετά την έκδοση των δύο συλλογών του, "Διηγήματα για όσους αναρρώνουν" και "Κύκλοι στο νερό", τον ονόμασαν "Βασιλιά του γέλιου". Τα διηγήματά του είναι έξυπνα και ευρηματικά, χλευάζουν τη βλακεία και την ανοησία. Το διαπεραστικό βλέμμα του συγγραφέα-παρατηρητή εντοπίζει τα ανθρώπινα ελαττώματα και τα γελοιοποιεί με πολλούς κωμικούς τρόπους, από τη φάρσα και το ανέκδοτο μέχρι τη δημιουργία τυπικών χαρακτήρων. Ενώ την επανάσταση του Φλεβάρη του 1905 την είχε δεχθεί με ενθουσιασμό, διαφώνησε με την Οκτωβριανή. Έτσι, το 1918 ακολουθεί τους λευκούς στο Νότο και συνεργάζεται με την εφημερίδα τους "Ο Νότος της Ρωσίας". Το 1920 εγκατέλειψε την πατρίδα του κι αφού έζησε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, κατέληξε στην Πράγα, όπου και πέθανε, μετά από επέμβαση αφαίρεσης οφθαλμού, λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών.
