Η δημοκρατία στο απόσπασμα
Το βιβλίο τούτο, "Η δημοκρατία στο απόσπασμα" είναι ουσιαστικά τα πολιτικά μου απομνημονεύματα. Η απόφαση να το γράψω δεν ήταν εύκολη γιατί δεν έχω αποσυρθεί από την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Αντίθετα, η περίοδος αυτή της εξορίας από την πατρίδα μου είναι για μένα μια μόνο φάση του αγώνα για μιαν ελεύθερη, δημοκρατική Ελλάδα. Η απόφασή μου να δώσω στη δημοσιότητα τα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν στην επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, είναι αυτή καθαυτή μέρος του συνεχιζόμενου αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μου. Πηγάζει από τη βαθιά μου πεποίθηση πως ο αγώνας μας είναι δίκαιος και πώς έχει άμεση σχέση με την τύχη των δημοκρατικών θεσμών σ' ολόκληρη την Ευρώπη.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 αποτελεί το βαρύτερο πλήγμα που υπέστη η Ελλάδα κι ο λαός της από τον καιρό της Ναζιστικής κατοχής. Για τη Δυτική Ευρώπη, σημειώνει την αναγέννηση του ολοκληρωτισμού σε νέα, μιλιταριστική μορφή. Για την Ευρώπη, στο σύνολό της, είναι μια μονάχα όψη των συνεπειών της διαίρεσής της σε δύο ψυχροπολεμικά στρατόπεδα - μια όψη που βρίσκεται σε οδυνηρά στενό παραλληλισμό με την κατοχή της Τσεχοσλοβακίας από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Για την Αμερική, αντιπροσωπεύει ένα επικίνδυνο πείραμα στην εξωτερική πολιτική που συνίσταται στην επέκταση της επιθετικής Ιμπεριαλιστικής πολιτικής της από τη Λατινική Αμερική στις ακτές της Ευρώπης.
Σ' αυτά τα γεγονότα έπαιξα ένα κάποιο ρόλο. Αν πάρομε σαν κριτήριο τις λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον μου, θα πρέπει να συμπεράνομε πως ο ρόλος μου υπήρξε σημαντικός. Αυτό, φυσικά, δεν είμαι σε θέση να το κρίνω. Η ευθύνη αυτή ανήκει σε άλλους. Θεωρώ όμως ιστορικό μου καθήκον να αναφέρω τα γεγονότα όπως τα είδα και να εξηγήσω τα κίνητρα και τις πράξεις μου κατά την εξέλιξη του πολύπλοκου ιστορικού δράματος.
[...]
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
Τορόντο Καναδά, Μάιος 1972
Συνοδινού, Άννα, 1927-2016
Η Άννα Συνοδινού γεννήθηκε στο Λουτράκι στις 21 Νοεμβρίου 1927. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1947-1949 και πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1950 στο θέατρο Κοτοπούλη. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Ν. Χατζίσκο. Έπειτα από μερικές σποραδικές εμφανίσεις της με το Εθνικό Θέατρο, υπήρξε μόνιμο στέλεχός του από το 1956 έως το 1964 και διέπρεψε για τις ερμηνείες της πλάι στην Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Θάνο Κωτσόπουλο, σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού δραματολογίου. Το 1955 και το 1957 τιμήθηκε με το έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη.
Το 1965 ίδρυσε τον θίασο Ελληνική Σκηνή και δημιούργησε το Θέατρο του Λυκαβηττού.
Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, διέκοψε την θεατρική της δραστηριότητα. Το 1972 εμφανίστηκε στον ρόλο της "Ηλέκτρας" στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την Ελληνική Σκηνή, στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε ορισμένες εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Έπειτα από την πτώση της δικτατορίας αφοσιώθηκε στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (στις εκλογές του 1974, 1977, 1981, 1985 και 1989), διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1977-1980) και εξελέγη δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων (1986).
Το 1987 εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου στον ρόλο της Εκάβης. Το 1990 παραιτήθηκε από το βουλευτικό της αξίωμα, αποχώρησε από το κόμμα και επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δράμα, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου (όπως στο "Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας" του Γ. Ξενόπουλου, "Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας" του Δ. Κορομηλά, με τον θίασο του Εθνικού Θεάτρου).
Έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 88 ετών.
