Τοπία καταγωγής
Πέντε συγγραφείς (οι Hemingway, Nabokov, Borges, Michaux και Kawabata) γεννημένοι στο γύρισμα του 19ου αιώνα στις πέντε άκρες του κόσμου. Προσπάθησα να σκιαγραφήσω κάποια σημεία των χρόνων της μαθητείας τους: τοπία, καταστάσεις των οποίων ο απόηχος θα συνέχιζε να ακούγεται μέχρι τις όψιμες σελίδες. Mετά, υπάρχουν τα έργα τους, που όλα τους συνθέτουν ένα μέρος του πολλαπλού λόγου (που οι ποικίλες, υποκειμενικές αναγνώσεις μας τον πολλαπλασιάζουν στο άπειρο) του 20ού αιώνα. Mετά, υπάρχει ο θάνατός τους. [...]
H ιδέα των "Tοπίων καταγωγής" μου ήρθε εντελώς απροσδόκητα: σε ένα μυθιστόρημά μου είχα γράψει μια φράση όπου γινόταν λόγος για τα τοπία της παιδικής ηλικίας τα οποία ποτέ κανείς δεν θα εγκαταλείψει ολοκληρωτικά, μέχρι το τέλος της ζωής του - κάτι τέτοιο. Aυτό που μ' έσπρωχνε ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένας ημισυνειδητός ρυθμός (ξέρω πολύ καλά ποιός: ο ρυθμός ενός αποσπάσματος του "Paulina 1880", του μυθιστορήματος του Pierre Jean Jouve, όπου γίνεται λόγος -παραθέτω από μνήμης- για κείνη τη "μοναδική πρώτη εικόνα του σώματος, μαζί και της ψυχής, του έμψυχου σώματος, που δεν θα σβηστεί ποτέ πια, που θα επιβιώσει ακόμα και πέρα από το θάνατο": καμία σχέση με τη δική μου φράση, λοιπόν). Ωστόσο, όταν το ξανασκέφτηκα μου φάνηκε ότι υπήρχε πράγματι σ' αυτήν τη φράση, που σχεδόν μου είχε ξεφύγει, μια υποψία αλήθειας, και μάλιστα μιας αλήθειας που θα μπορούσε να εφαρμοστεί στη λογοτεχνία: οι τόποι των χρόνων της μαθητείας θα πρέπει να εκπέμπουν σε όλη την έκταση του έργου ενός συγγραφέα (και πολύ πέρα από τη ρητή εικόνα τους), κάτι παρόμοιο μ'αυτό που στην αστροφυσική το αποκαλούμε "απολιθωμένη ακτινοβολία": κάτι σαν υπογραφή της καταγωγής. O Nαμπόκοφ λέει άραγε κάτι διαφορετικό όταν γράφει ότι θέλησε να αποδείξει, στο "Mίλησε μνήμη", πως η νεότητά του "περιείχε, σε πολύ περιορισμένη κλίμακα, τα κυριότερα στοιχεία της δημιουργικής του ωριμότητας"; Ή ο Mπόρχες όταν υποστηρίζει πως "όλα όσα έγραψε έκτοτε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να αναπτύξει τα θέματα που προσέγγισε την πρώτη φορά" στο "Πάθος του Mπουένος Άιρες";
| Τίτλος βιβλίου: | Τοπία καταγωγής |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Hemingway, Nabokov, Borges, Michaux, Kawabata: Αφηγήματα |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Paysages originels: Récits |
|---|
| Εκδότης: | Άγρα |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Rolin, Olivier, 1947- (Συγγραφέας)
Γιαννοπούλου, Έφη (Μεταφραστής)
|
|---|
| ISBN: | 9789603255567 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2004 | Διαστάσεις: | 21x13 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία |
|---|
Gage Nicholas
Ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage) γεννήθηκε το 1939 σε ένα απομακρυσμένο ελληνικό χωριό της Ηπείρου, τον Λια, και το 1949 διέφυγε στις ΗΠΑ με τις τρεις αδελφές του, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Σπούδασε σε σχολεία του Γουόρτσεστερ της Μασαχουσέτης και κέρδισε υποτροφία για τη Σχολή Δημόσιας Επικοινωνίας του πανεπιστημίου της Βοστόνης. Το 1964 πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από τη Σχολή Δημοσιογραφίας του πανεπιστημίου Κολούμπια και ξεκίνησε δημοσιογραφική σταδιοδρομία περνώντας από το πρακτορείο Associated Press και τις εφημερίδες The Boston Herald Traveller, The Wall Street Journal και The New York Times, όπου εργάστηκε από το 1970 ως το 1980. Εκείνη την περίοδο έγραψε τρία βιβλία για το οργανωμένο έγκλημα, καθώς και δύο μυθιστορήματα. Του απονεμήθηκαν τα βραβεία Hearst, Page One Award της Newspaper Guild και Sigma Delta Chi.
Το 1980 εγκατέλειψε τους Times, για να εκπληρώσει μια παλιά υπόσχεση προς τον ίδιο τον εαυτό του: να γράψει την ιστορία της ζωής και του θανάτου της μητέρας του. Η "Ελένη" μεταφράστηκε σε είκοσι έξι γλώσσες, ανακηρύχθηκε βιβλίο του μήνα, προτάθηκε για καλύτερη βιογραφία από την Εθνική Ένωση Βιβλιοκριτικών και έλαβε το βραβείο Heinemann ως το καλύτερο βιβλίο του 1984, από τη Βασιλική Λογοτεχνική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας. Η κινηματογραφική ταινία "Ελένη" με πρωταγωνιστές τους Τζον Μάλκοβιτς και Κέιτ Νέλιγκαν, προβλήθηκε το 1985.
Το επόμενο βιβλίο του, "A Place for As", επαινέθηκε ευρύτατα ως ένα συγκινητικό έπος για την εμπειρία των σύγχρονων μεταναστών, ενώ τα βιβλία που έγραψε για την πατρίδα του, "Hellas" και "Greece-Land of Light", επαινέθηκαν για την "έκφραση μιας σχεδόν ευλαβικής αγάπης για την Ελλάδα", όπως επισήμανε το The New Yorker.
Επίσης του έχουν απονεμηθεί 5 τιμητικοί τίτλοι διδάκτορα, ενώ το 1985 του απονεμήθηκε ακόμη ένας από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Απονέμοντας του τον τίτλο, ο πρόεδρος του πανεπιστημίου Τζον Σίλ-μπερ, ανέφερε μεταξύ άλλων: "Όπως ο Τζ. Κόνραντ και ο Σ. Μπέκετ, έτσι και εσείς γράφετε στη δεύτερη σας γλώσσα με μια μαεστρία που σπανίως επιτυγχάνουν άνθρωποι που γράφουν στη μητρική τους. Όντας πρόσφυγας και μετανάστης, καθώς αναρριχηθήκατε στην κορυφή του δύσκολου επαγγέλματος σας, παραμείνατε πιστός τόσο απέναντι στην πατρίδα σας όσο και στην αποικία των γιων και των θυγατέρων της που μεταφυτεύτηκε στην Αμερική".
Πέρα από τη συγγραφή βιβλίων, έχει σταδιοδρομήσει και στον κινηματογράφο, καθώς υπήρξε συμπαραγωγός στην κινηματογραφική εκδοχή της "Ελένης" και διευθυντής παραγωγής στο "Ο Νονός 3".
Είναι ενεργό μέλος της ΑΗΕΡΑ και του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, ενώ το 1988 τιμήθηκε από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο με τη διάκριση του Άρχοντα, Διδάσκαλου του Γένους. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας.
Ο Νίκος Γκατζογιάννης και η σύζυγος του Τζόαν Πόλσον, συμμαθήτρια του από το πανεπιστήμιο Κολούμπια και επίσης συγγραφέας, έχουν τρία παιδιά: τον Χρήστο, σεναριογράφο που ζει στο Λος Άντζελες, την Ελένη, συντάκτρια περιοδικού στη Νέα Υόρκη, και τη Μαρίνα, διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων που ζει στη Βοστόνη.
