Ξεχασμένα βουνά
Κάποτε, τα βουνά ήταν "δοχεία" ανθρώπινης ζωής· εστίες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Ήταν χώροι ασφαλούς διαμονής. Τα πιο απρόσιτα λειτουργούσαν ως κρησφύγετα και προπύργια για την αντιμετώπιση των εκάστοτε επιτιθέμενων.
Σήμερα, η διάσωση και η ανάδειξη του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου των ελληνικών βουνών επιβάλλονται. Η περιδιάβαση στις πλαγιές τους -παρά τους κινδύνους που ελλοχεύουν- έχει καταστεί αδήριτη ανάγκη για πολλούς κατοίκους των πόλεων. Αποτελούν μια οδό διαφυγής από τη μονότονη αστική καθημερινότητα.
Ο συγγραφέας βαδίζει στα ελληνικά βουνά, ενώνεται με το φυσικό στοιχείο, παρατηρεί τον ορεινό πολιτισμικό πλούτο, βιώνει την κάθε στιγμή και μεταφέρει τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν.
| Τίτλος βιβλίου: | Ξεχασμένα βουνά |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Δέκα ορεινές διαδρομές και αναβάσεις στην Ελλάδα |
|---|
| Εκδότης: | Ελληνικά Γράμματα |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μαρμαράς, Μανόλης Β. (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789604420025 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | 2005 | Διαστάσεις: | 20x12 |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Ταξιδιωτικοί Οδηγοί - Χάρτες > Ελλάδα |
|---|
Hobbes, Thomas, 1588-1679
O Thomas Hobbes γεννήθηκε στο Malmesbury της Αγγλίας το 1588 και πέθανε στο Hardwick το 1679. Από το 1603-1608 σπούδασε στην Οξφόρδη και κατόπιν έγινε οικοδιδάσκαλος του πρωτότοκου γιου του λόρδου Cavendish. Ο δεσμός του με την οικογένεια στάθηκε ισόβιος. Έκανε δύο μεγάλα ταξίδια στην Ευρώπη (1629-1631 και 1634-1637), όπου γνωρίστηκε με σημαντικούς εκπροσώπους της πνευματικής ζωής, ανάμεσά τους τους Mersenne, Galilei, Gassendi και Descartes. Στα 1640, καθώς πλησίαζε ο εμφύλιος πόλεμος, έφυγε και πήγε στο Παρίσι, όπου έμεινε έντεκα χρόνια. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία έζησε αποτραβηγμένος, έχοντας πια δημοσιεύσει τις βασικές πολιτικές του πραγματείες, δηλ. The Elements of Law (1640), De Cive (1642), Leviathan (1651). Ανάμεσα στα φιλοσοφικά του έργα κεντρική θέση επέχει το De Corpore (1655). Αξιομνημόνευτο είναι ότι ο Hobbes άρχισε τη φιλολογική του σταδιοδρομία με μια μετάφραση του Θουκυδίδη (1628) και την τελείωσε με μία έμμετρη μετάφραση της Οδύσσειας (1675) και της Ιλιάδας (1676).
