Μίκης Θεοδωράκης
Γιατί τάχα αυτό το σύντομο κείμενο "οργής" πήρε τη μορφή βιβλίου; Ίσως διότι πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν οφείλουμε να χτυπάμε τα γερά και δυνατά δένδρα, αλλά πως χρέος μας είναι να δρέπουμε με ευγνωμοσύνη τους εύχυμους καρπούς τους...
Η ιστορία δε γράφεται με ψευτοδιανοουμενίστικους "παλικαρισμούς", αλλά με τη δύναμη των ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν να ζουν με αφετηρία το Εμείς και όχι το Εγώ... Βεβαίως, το έργο του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη είναι και επιδεκτικό κριτικής, αλλά πώς είναι δυνατό να γίνει κριτική αντιμετώπιση από ανθρώπους οι οποίου αρέσκονται σε εντυπωσιασμούς υπό την επίνοια που προσφέρουν τα μπαράκια και τα λόγια της πεντάρας...
Οι λιγοστές σελίδες του βιβλίου προσπαθούν να φωτίσουν το έργο του μεγάλου Μαέστρου ο οποίος τίμησε και τιμάει τη χώρα μας ανά τον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ίσως τα δυναμικά εναύσματα βοηθήσουν σημαντικά τον αναγνώστη.
Sartre, Jean - Paul, 1905-1980
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου 1905. Σπούδασε στην Ecole Normale Superieure και δίδαξε σε λύκεια από το 1931 έως το Ι944. Βαθιά επηρεασμένος από τη φαινομενολογία του Χούσερλ και την οντολογία του Χάιντεγκερ, επεξεργάστηκε μια υπαρξιστική θεωρία αρχικά με άξονα τη σχέση του ανθρώπου με την ελευθερία (Το είναι και το μηδέν) και αργότερα του διαλεκτικού υλισμού και της αντίληψης του για τη στράτευση (Κριτική του διαλεκτικού λόγου). Ανέπτυξε τις ιδέες του σε μυθιστορήματα (Η ναυτία, Οι δρόμοι της ελευθερίας), θεατρικά έργα (Κεκλεισμένων των θυρών, Τα βρόμικα χέρια, Ο Διάβολος και ο καλός Θεός, Ο ηθοποιός Κιν, Νεκρασσοφ, Οι έγκλειστοι της Αλτόνα), διηγήματα (O τοίχος), άρθρα και κριτικά δοκίμια (Καταστάσεις, Ο άγιος Ζενέ, κωμωδός και μάρτυρας), ένα αυτοβιογραφικό πεζογράφημα (Οι λέξεις), μια μελέτη για τον Φλομπέρ (0 ηλίθιος της οικογένειας). Το 1945 ίδρυσε την πολιτικού και λογοτεχνικού περιεχομένου επιθεώρηση "Les Temps Modernes" μαζί με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον Μορίς Μερλό-Ποντύ. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, το οποίο όμως αρνήθηκε να παραλάβει. Είχε μια μοναδική ικανότητα να αφουγκράζεται τα προβλήματα της εποχής του και ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα (ενεργή συμμετοχή κατά του πολέμου του Βιετνάμ, μέλος του "Δικαστηρίου Ράσσελ", συμμετοχή στον Μάη του '68, διεύθυνση των αριστερών εφημερίδων "La cause du people", "La Liberation"). Πέθανε στο Παρίσι στις 15 Απριλίου 1980.
