Παρουσία του Χαριλάου Τρικούπη
Ο Νέος Ελληνισμός, περνώντας μέσα από το λαγούμι της Τουρκοκρατίας, βγήκε στο δραματικό φως του Εικοσιένα και, συγκροτημένος σε Κράτος πια, συνέχισε να υπακούει στην αποστολή του, δηλαδή να πλάθει Ιστορία.
Στο άνοιγμα της Νεοελληνικής Ιστορίας μας τρεις κορυφαίες πολιτικές, αλλά και κάτι υψηλότερο; εθνικές φυσιογνωμίες αντικρύζουμε να έχουν ολοκληρώσει το έργο τους: τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τούτο δεν σημαίνει πως άλλες μορφές, ευγενείς και φωτεινές -όπως ό Αλέξανδρος Παπαναστασίου- δεν ελκύουν το σέβας και την εκτίμησή μας. Αλλά οι τρεις αυτές φυσιογνωμίες μας επιβάλλονται και με το μέγεθος τους, και με τη δύναμη του οραματισμού τους, και με την εξαιρετική τους βούληση, και με την υψηλή τους ευγένεια, και με τον ακραιφνή τους πατριωτισμό, και βαραίνουν όσο κανείς στη μοίρα του Έθνους. Γιατί αυτές, μέσα στην δραματική πορεία του Νέου Ελληνισμού κατόρθωσαν από μορφές πολιτικές να γίνουν καθαρά εθνικές και να εκφράσουν με πυκνότητα μοναδική την ουσία του Ελληνισμού και την θέση του Έθνους σε συνάρτηση με την εποχή που έζησαν.
Από τις τρεις αυτές κορυφαίες φυσιογνωμίες, ο πιο αδικημένος από τους συγκαιρινούς μας μοιάζει να είναι ο Χαρίλαος Τρικούπης. Μορφή κλειδί της νεοελληνικής ζωής, φιλελεύθερος και ριζοσπαστικός, τίμιος και θαρραλέος, πρόσφερε στο Έθνος τόσα, που το "Τετράδιο" αυτό δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να υπενθυμίσει και να καθορίσει.
Ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης από τους πατέρες του Έθνους, ο γεννήτορας του κοινοβουλευτισμού, το υπόδειγμα του μεγάλου διαμετρήματος πολιτικού. Ήταν και είναι γιατί και σήμερα έχει πολλά να μας πει, έχει να διδάξει στους Νεοέλληνες πως να λύσουν τα διλήμματα της εποχής τους ελληνικά και πως ελληνικά να πολιτευθούν για να μην προδώσουν την αποστολή τους και να μη χάσουν την ψυχή τους ως Έθνος.
Τιμούμε λοιπόν, τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη και τον εξαίρουμε ως υπόδειγμα των Ελλήνων, ως σύμβολο και οδηγό, τώρα που προσεγγίζουν τα 150 χρόνια από την γέννησή του.
"Η "Ευθύνη"
| Τίτλος βιβλίου: | Παρουσία του Χαριλάου Τρικούπη |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Στα εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννησή του |
|---|
| Εκδότης: | Ευθύνη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Πλουμίδης, Γεώργιος Σ. (Συγγραφέας)
Μαύρος, Γεώργιος Ι., 1909-1995, πολιτικός (Συγγραφέας)
Κασιμάτης, Γρηγόριος Π. (Συγγραφέας)
Καλλίας, Κωνσταντίνος Μ., 1901-2004 (Συγγραφέας)
Κοριζής, Χαρίτων (Συγγραφέας)
Σβολόπουλος, Κωνσταντίνος Δ., 1938-2019 (Συγγραφέας)
Φωτέας, Παναγιώτης (Συγγραφέας)
Καραμπαρμπούνης, Χάρης (Συγγραφέας)
Μιχαλόπουλος Δημήτρης (Συγγραφέας)
Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Τετράδια Ευθύνης | Σελίδες: | 177 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 1980 | Διαστάσεις: | 25x16 |
|---|
| Σημείωση: | Περιέχει επίσης κείμενα των: Κωνστ. Παπαρρηγόπουλου, Αλεξ. Παπαδιαμάντη, Αλ. Βυζαντίου, Δημήτρη Πουρνάρα, Χαριλάου Τρικούπη. |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Πολιτική |
|---|
- Πλουμίδης, Γεώργιος Σ. |
- Μιχαλόπουλος Δημήτρης |
- Καραμπαρμπούνης, Χάρης |
- Φωτέας, Παναγιώτης |
- Σβολόπουλος, Κωνσταντίνος Δ., 1938-2019 |
- Κοριζής, Χαρίτων |
- Καλλίας, Κωνσταντίνος Μ., 1901-2004 |
- Κασιμάτης, Γρηγόριος Π. |
- Μαύρος, Γεώργιος Ι., 1909-1995, πολιτικός
Tolstoj, Lev Nikolaevic, 1828-1910
Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) είναι ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες, γνωστός στο ευρύ κοινό πρωτίστου για τα έργα του "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", που συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσες, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Γκάντι και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας. Η στροφή στην κοσμοθεωρία του άρχισε να συντελείται με την απογοήτευση που γεύτηκε πολεμώντας με τον ρώσικο στρατό σε διάφορα μέτωπα μέχρι το 1856, όταν και έγραφε τα πρώτα του έργα, αυτοβιογραφικά σε μεγάλο βαθμό. Ο πόλεμος γυμνός, χωρίς πατριωτικά πλουμίδια, σκιαγραφήθηκε στα "Διηγήματα της Σεβαστούπολης" (1855). Λίγο μετά ο Τολστόι αφοσιώθηκε στα κτήματα του, γράφοντας παράλληλα τους "Κοζάκους" (1863) και τον "Πολικούσκα" (1863), έκφραση της γοητείας που του ασκούσε ο χωριάτικος τρόπος ζωής και συνάμα της αποστροφής του για την αριστοκρατική τάξη πραγμάτων, της οποίας ο καθωσπρεπισμός στηλιτεύτηκε στην "Άννα Καρένινα" (1875-77). Στον "Πόλεμο και Ειρήνη" (1865-69), έργο που βασίστηκε σε ιστορικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα όπως τα επεξεργάστηκε η πολιτική σκέψη του Τολστόι, επιχειρήθηκε η ανατροπή της ιστορικής μυθοπλασίας, η αποκαθήλωση των ηγετικών μορφών και η ανάδειξη του ρόλου των απλών στρατιωτών. Στα τελευταία έργα του, όπως είναι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς"" (1886), "Η σονάτα του Κρόιτσερ" (1887-9), "Ο Διάβολος" (1889-90) και η "Ανάσταση" (1899), ο Τολστόι ανέλυσε πτυχές της γνήσιας χριστιανικής αρετής σε αντιδιαστολή με τον τυπικισμό, μια αρετή που εφάρμοσε ζώντας ασκητικά, παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις της γυναίκας του και την αποστασιοποίηση του από το οργανωμένο κράτος και την επίσημη Εκκλησία. Πλήθη όμως ολόκληρα τον θεωρούσαν πρότυπο και προσπαθούσαν να τον γνωρίσουν από κοντά, στη δύση πλέον της ζωής του.
