
Ο Φώτης Κόντογλου (κατά κόσμον Φώτης Αποστολέλης -1896-1965) υπήρξε μια σύνθετη προσωπικότητα της νεοελληνικής τέχνης και των γραμμάτων μας. Ορθόδοξος χριστιανός, με την πρωτοχριστιανική έννοια του όρου, αγιογράφος με ιδιόμορφο λαϊκό ιδίωμα (που επηρέασε μεγέθη του είδους του Τσαρούχη και του Εγγονόπουλου), συναξαριστής μιας ελληνικότητας που στα περίτεχνα γραπτά του περιλαμβάνει ως ενιαίο όλον την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την "καθ' ημάς Ανατολή", ο Κόντογλου αποτελεί εξαιρετική περίπτωση στοχαστικού καλλιτέχνη που παλεύει σε όλο το μάκρος του βίου για την Πίστη του.
Ο ζωγράφος διάλεγε τα θέματά του από την ελληνική μυθολογία, την ελληνορθόδοξη παράδοση, την ελληνική φύση. Δεν τον ενδιέφερε η κοσμική στάση στη ζωγραφική, δηλαδή η δυτική τέχνη από την Αναγέννηση και μετά, παρόλο που την ήξερε και την είχε δουλέψει στα νεανικά του χρόνια. Σπούδασε την ακαδημαϊκή τεχνοτροπία στη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στους δασκάλους της Σχολής του Μονάχου, και τα σύγχρονα ρεύματα της τέχνης τα έζησε στη διαμονή του στο Παρίσι. Η επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, η γνωριμία του με την Κρητική Σχολή στην αγιογραφία και γενικότερα τη μεταβυζαντινή ζωγραφική επέδρασε καταλυτικά στο έργο του. Στην πορεία ενδιαφέρεται για το έργο των λαϊκών εικονογράφων της τουρκοκρατίας που μελετά στις εκκλησίες και στα μοναστήρια.
Όπως επανειλημμένα τόνιζε ο ίδιος, τον ενδιέφερε περισσότερο να είναι "μάστορας": αποζητούσε μια χειροτεχνική γνησιότητα που θα περιόριζε την επιτήδευση της σύγχρονή του τέχνης. Από τη βυζαντινή τέχνη δανείστηκε τη μορφολογία και την πνευματικότητά της. Από τους λαϊκούς ζωγράφους, όπως τον Θεόφιλο και τους ανώνυμους, διδάχθηκε τον δροσερό, φρέσκο τρόπο με τον οποίο απεικόνιζαν την πραγματικότητα.
Ο Κόντογλου είναι ένας πολύ ιδιόμορφος ζωγράφος. Δεν κατατάσσεται στις κατηγορίες της δυτικής ιστορίας της τέχνης. Δεν είναι ούτε ρεαλιστής ούτε μοντέρνος. Είναι παραστατικός δίχως να είναι λαϊκιστής. Είναι λαϊκός δίχως να είναι αφελής. Είναι ο αγιογράφος του πνευματικού βίου δίχως να είναι στερεότυπος. Τέλος, υπήρξε πρωτοποριακός το βαθμό που απογύμνωσε την ανθρώπινη μορφή και τον περίγυρό της στα απολύτως απαραίτητα στοιχεία.
Άρης Μαραγκόπουλος
Τίτλος βιβλίου: | Φώτης Κόντογλου | ||
---|---|---|---|
Εκδότης: | Ελληνικά Γράμματα | ||
Συντελεστές βιβλίου: | Κοψίδης, Ράλλης, 1929-2010 (Συγγραφέας) Καρακατσάνη, Αγάπη (Συγγραφέας) Φραγκούλη, Ρούλα (Επιμελητής) Μαραγκόπουλος, Άρης (Υπεύθυνος Σειράς) Κόντογλου, Φώτης, 1895-1965 (Ζωγράφος) | ||
ISBN: | 9789604427079 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Σκληρό |
Σειρά εκδότη: | Τα Νέα· Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού | Σελίδες: | 143 |
Στοιχεία έκδοσης: | Νοέμβριος 2006 | Διαστάσεις: | 28x21 |
Ηλικίες: | Σειρά βιβλίων: | Τα Νέα· Πινακοθήκη του Νέου Ελληνισμού | |
Σημείωση: | Copyright για τις εικόνες και τα κείμενα: εκδόσεις "Μέλισσα". Πρόλογος: Άρης Μαραγκόπουλος. Χορηγός: Εθνική Τράπεζα. Ημερομηνία 1ης κυκλοφορίας: 17.11.2006. | ||
Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Καλές Τέχνες > Ζωγραφική - Γλυπτική - Χαρακτική - Γραφικές Τέχνες |
Γληνός, Δημήτρης
Δημήτρης Γληνός (1882- 1943). Ο Δημήτρης Γληνός του Αλέξανδρου γεννήθηκε στη Σμύρνη με καταγωγή από τη μεριά του πατέρα του από την Άνδρο. Η μητέρα του ήταν κόρη του Χατζή Παυλίδη από τη Σμύρνη. Αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή και το 1899 ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ήταν συμφοιτητής με τον Κώστα Βάρναλη. Για λόγους βιοπορισμού αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του για να εργαστεί ως δάσκαλος σε σχολείο του Κασαμπά (Μικρά Ασία). Το 1904 εντάχτηκε στο χώρο του δημοτικισμού (το 1901 είχε πάρει μέρος στα Ευαγγελικά) και έγινε μέλος του συνδέσμου Η Εθνική μας Γλώσσα (των Παλαμά, Δελμούζου και Κωνσταντίνου Χατζόπουλου). Μετά το τέλος των σπουδών του (1905) γύρισε στη γενέτειρά του και διορίστηκε στην Αναξαγόρειο Σχολή στα Βουρλά της Σμύρνης και στη συνέχεια (μετά από παραίτησή του) στο Ελληνογερμανικό Λύκειο. Παράλληλα ξεκίνησε τη δημοτικιστική δράση του με δημοσιεύσεις, ομιλίες και έγινε πρόεδρος του Συνδέσμου Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Σμύρνης. Την περίοδο εκείνη συνεργάστηκε με το περιοδικό Κόσμος και την εφημερίδα Ημερησία της Σμύρνης, ενώ το 1907 πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας με τη δημοσίευση του ποιήματος Εικόνα στο Νουμά (με το ψευδώνυμο Μήτρος Γληνός), καθώς και μεταφράσεων ποιημάτων του Baudelaire και του de Heredia. Το 1908 παντρεύτηκε την Άννα Χρόνη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Λιλή και τη Νίνα. Λίγο μετά το γάμο του έφυγε με τη σύζυγό του για τη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του (φιλοσοφία, παιδαγωγική και πειραματική ψυχολογία) στα Πανεπιστήμια της Λειψίας και της Ιένας και με καθηγητές τους R. Eucken και W. Wundt. Στη Γερμανία συνδέθηκε φιλικά με τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη και γνωρίστηκε με τον Γεώργιο Σκληρό, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με τα σοσιαλιστικά ρεύματα της εποχής. Της επιστροφής του στην Αθήνα (1911) είχε προηγηθεί η ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1910), στην οποία είχε πάρει μέρος από τη Γερμανία, και η επανάσταση του 1909, καθώς επίσης η διάλυση του Ανωτέρου Παρθεναγωγείου του Βόλου του Αλέξανδρου Δελμούζου. Το 1912 διορίστηκε διευθυντής στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης και ένα χρόνο αργότερα συνέταξε εισηγητική έκθεση για τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια, μετά από ανάθεση του Υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Βενιζέλου, Ιωάννη Τσιριμώκου και ανέλαβε τη διεύθυνση σύνταξης του Δελτίου του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησε σε συνεργασία με τον Δελμούζο και τον Τριανταφυλλίδη και στα πλαίσια της Εκπαιδευτικής Επιτροπής η συγγραφή σχολικών βιβλίων στη δημοτική. Μετά το κίνημα της Θεσσαλονίκης, φυλακίστηκε από τους παλαιοκομματικούς και μετά την αποφυλάκισή του (1917) διορίστηκε από τον Βενιζέλο πρόεδρος της τριμελούς Εκπαιδευτικής Επιτροπής στη Θεσσαλονίκη. Μετά την κάθοδο της κυβέρνησης Βενιζέλου στην Αθήνα, διορίστηκε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, θέση από την οποία παραιτήθηκε μετά από διαφωνίες με τον Βενιζέλο, που τήρησε μια στάση αναδίπλωσης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή διετέλεσε εκπαιδευτικός σύμβουλος και το 1924 οργάνωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία, η οποία διαλύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς του Πάγκαλου. Από το 1925 και για τρία χρόνια ο Γληνός διηύθυνε το πρωτοποριακό για την εποχή περιοδικό Αναγέννηση. Το 1928 αναγκάστηκε να διακόψει την κυκλοφορία του, καθώς διώχτηκε ξανά με αφορμή την ομιλία του για την άφιξη του Παναϊτ Ιστράτι στην Αθήνα (για τον ίδιο λόγο διώχτηκε και ο Νίκος Καζαντζάκης). Μετά την αθώωσή του εξέδωσε το περιοδικό Νέος Δρόμος και μετά τη διάλυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1929) εργάστηκε στους εκδοτικούς οίκους Ελευθερουδάκη και Δημητράκου. Παράλληλα πραγματοποίησε πανεπιστημιακές διαλέξεις και εξέδωσε το περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι. Το 1936 εκλέχτηκε βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου και μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά συνελήφθη και εξορίστηκε στην Ανάφη, την Ακροναυπλία και τη Σαντορίνη ως το 1940 που μεταφέρθηκε στην Αθήνα με όρους κατ’ οίκον περιορισμού. Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσω του Ε.Α.Μ. και δραστηριοποιήθηκε στο χώρο του Κ.Κ.Ε. Πέθανε σε νοσοκομείο της Αθήνας τα Χριστούγεννα του 1943. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημητρίου Γληνού βλ. Βανδώρος Β.Γ., «Χρονογραφία Δημήτρη Γληνού», Σύγχρονοι Καιροί1, 9-10/1982, σ.14, Σιάκαρης Κωνσταντίνος, «Δημήτρης Γληνός: Η ζωή και το έργο του», Διαβάζω61, 26/1/1983, σ.22-31, Φραγκουδάκη Άννα - Δημαράς Αλέξης, «Γληνός Δημήτρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, χ.σ., «Γληνός Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 5. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και χ.σ., «Αφιέρωμα στον Γληνό. Σύντομη Χρονογραφία», Επιθεώρηση Τέχνης 20, ετ.Ι΄, 11-12/1964, αρ.119-120, σ.387-388.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
- Δημήτρης Γληνός: Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ. Άρης Βελουχιώτης: Ο λόγος στη Λαμία (2016)
- Έθνος και γλώσσα (2014)
- Η τριλογία του πολέμου (2004)
- Η αριστερά και το ανατολικό ζήτημα (1998)
- Οι χοίροι ιύζουσιν, τα χοιρίδια κοΐζουσιν, οι όφεις ιύζουσιν (1995)
- Η φασιστική ιδεολογία (1993)
- Πόλεμος (1992)
- Φωνητική γραφή (1980)
- Εκλεκτές σελίδες (1972)
- Εκλεκτές σελίδες (1971)
- Εκλεκτές σελίδες (1971)