Τα λογοτεχνικά περιοδικά της Κατοχής
Ο καθοριστικός ρόλος των λογοτεχνικών περιοδικών στα πνευματικά δρώμενα, η σχετική αυτονομία που παρουσιάζει η περίοδος της Κατοχής με τη συνακόλουθη ιδεολογική και συναισθηματική της φόρτιση αλλά και η πενιχρή βιβλιογραφία για την πρωτοφανή πνευματική κίνηση της εποχής, οδήγησαν στη συγγραφή αυτής της μελέτης. Αντικείμενό της τα λογοτεχνικά περιοδικά που πρωτοκυκλοφόρησαν στον Ελλαδικό χώρο από τον Απρίλιο του 1941 ως τον Οκτώβριο του 1944. Εξετάζονται αυτόνομα και παρουσιάζονται διεξοδικά 37 περιοδικά όσον αφορά το ιστορικό της έκδοσης, τους συνεργάτες, τα περιεχόμενά τους και ακολουθεί συνολική θεώρησή τους που αναδεικνύει τα πνευματικά ζητήματα της εποχής, φωτίζοντας μια άλλη πλευρά, ίσως και την πιο φωτεινή αυτής της δραματικής περιόδου.
Ένα γοητευτικό ταξίδι στην ψυχή του ωραίου και αδούλωτου Έλληνα που απαντούσε με τη πέννα του στη βαρβαρότητα των κατακτητών. Πλοηγοί οι έφηβοι συνεργάτες των περιοδικών που κάνουν τα πρώτα τους λογοτεχνικά βήματα, ο Μαν. Αναγνωστάκης, ο Βάσος Μαθιόπουλος, ο Κωστής Σκαλιόρας, ο Ντ. Δημόπουλος, ο Κώστας Στεργιόπουλος, ο Τ. Πατρίκιος, ο Ν. Καχτίτσης, η Λύντια Στεφάνου, ο Αλ. Κοτζιάς, ο Λ. Βρανούσης, ο Τ. Λιγνάδης ο Τ. Κόρφης, ο Γ. Παυλόπουλος, ο Τ. Σινόπουλος, και τόσοι άλλοι και μαζί τους η παλιά καταξιωμένη φρουρά των Αγγ. Σικελιανού, Τ. Άγρα, Οδ. Ελύτη, Ν. Γκάτσου, Ν. Βρεττάκου, Ν. Καζαντζάκη, Μ. Αυγέρη, κ.ά. Όλοι σε μια θαυμαστή συγχορδία που έμελλε βίαια να διαλύσει ο εμφύλιος που ακολούθησε.
Lenin, Vladimir Illic, 1870-1924
Lenin Vladimir Illic (22 Απριλίου 1870 - 21 Ιανουαρίου 1924). Ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλγιάνωφ που επωνομάστηκε Λένιν, προσεχώρησε στα επαναστατικά κινήματα της Ρωσίας ήδη στα χρόνια που σπούδαζε νομικά. Μετά από σύντομη παραμονή στην Ελβετία, συνελήφθη το 1895 στη Ρωσία λόγω πολιτικής προπαγάνδας κατά του καθεστώτος και εξορίστηκε στα χρόνια 1897-1900 στη Σιβηρία. Από το 1900 βρίσκεται με μια διετή διακοπή στο εξωτερικό, όπου ιδρύει και αναπτύσσει ένα κόμμα στελεχών, το οποίο προορίζεται να αναλάβει την ηγεσία του προλεταριάτου στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Αυτές οι κινήσεις οδήγησαν το 1903 σε διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ρωσίας. Το 1917 επέστρεψε ο Λένιν στη Ρωσία, με επίσημη υποστήριξη του γερμανικού κράτους, όταν ο A΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μετά την "Οκτωβριανή Επανάσταση" ανέλαβε ο Λένιν την εξουσία ως ηγέτης των Μπολσεβίκων και προσπάθησε με εκτεταμένο μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης που ανακηρύχθηκε εντωμεταξύ, να υλοποιήσει ένα μαρξιστικό μοντέλο διακυβέρνησης. Γίνεται πρόεδρος του Σοβιέτ του κομισαρίων του Λαού. Υπογράφει με τους Γερμανούς την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόβσκ. Κερδίζει την εσωτερική αντεπανάσταση (Λευκορώσοι) ενώ για να αντιμετωπίσει τις οικονομικές δυσχέρειες εφαρμόζει την ΝΕΠ. Τον Μάϊο του 1922 μένει παράλυτος από συμφόρηση, συνεχίζει όμως να διοικεί το κράτος ως το θάνατο του στις 21 Ιουνίου 1924.Το κεκτημένο του έμεινε παρακαταθήκη ως Λενινισμός.
