Παιδιά χαμένα στην κατάθεση
Η σεξουαλική κακοποίηση βιώνεται από το ανήλικο θύµα ως ένα εσωτερικό «ολοκαύτωµα», το οποίο µόνο οι επιζώντες ακραίων τραυµατικών εµπειριών θα µπορούσαν να περιγράψουν. Η παγίδευση, η µυστικότητα, ο εκφοβισµός, η καθυπόταξη και, τέλος, η υφαρπαγή του ιερού και πολύτιµου είναι βασικά σηµεία της πορείας προς τη σεξουαλική κακοποίηση. Η σισύφεια προσπάθεια των θυµάτων έρχεται νοµοτελειακά να παλέψει µε την αµφισβήτηση και την κριτική. Στη συνέχεια, δυσκίνητοι και απρόθυµοι µηχανισµοί µαταιώνουν κάθε προσδοκία ανάδειξης της αλήθειας.
Συχνά, το µόνο αποδεικτικό στοιχείο είναι ο λόγος του παιδιού, όπως αυτός αποτυπώνεται στην κατάθεσή του. Η λήψη της, µε την εφαρµογή ενός δοµηµένου δικανικού πρωτοκόλλου, προϋποθέτει κάτι περισσότερο από τη στείρα υιοθέτηση µιας τεχνικής εκµαίευσης πληροφοριών. Πρόκειται συνάµα για µια τέχνη, καθώς απαιτεί από τον επαγγελµατία να γίνει ένας καλός και επιδέξιος «σκαπανέας», ο οποίος θα πρέπει να γνωρίζει το πώς θα καταδυθεί στα σκοτάδια για να εξορύξει το «σηµαντικό». ∆ίχως να επανατραυµατίσει το θύµα και δίχως να καταστρέψει στοιχεία, υιοθετώντας επιδέξιους χειρισµούς, όµοιους µε εκείνους ενός χειρουργού που αγωνίζεται να φέρει εις πέρας µε επιτυχία µια δύσκολη επέµβαση ή ενός αρχαιολόγου που προσπαθεί, µε επιδέξιες κινήσεις, να ανασύρει προσεκτικά το άγαλµα ενός κούρου, µετά από αιώνες, δίχως να το σπάσει.
Ο δε δικαιοπολιτικός πυρήνας συνίσταται στην εξής µία αρχή: ελαχιστοποίηση του κινδύνου του επανατραυµατισµού, µε τη λήψη µίας µόνο κατάθεσης στο «Σπίτι του Παιδιού». ∆εν πρόκειται απλώς για την εκπλήρωση των προβλέψεων του διεθνούς δικαίου, αλλά κυρίως για µια ανθρωπιστική επιταγή.
Το βιβλίο αυτό επιδιώκει να αποτελέσει µια µικρή πυξίδα, έναν ευκολόχρηστο µίτο, για τους επαγγελµατίες που θα αναλάβουν το δύσκολο και υπεύθυνο αυτό έργο. Για να µη χαθούν στη διαδροµή µέχρι την εύρεση της αλήθειας και για να µη χάσουν ό,τι πολύτιµο µπορεί αυτή να τους προσφέρει, για να βοηθήσουν να γίνει «άλµα πιο γρήγορο από τη φθορά».
Χατζηφώτης, Ιωάννης Μ., 1944-2006
Ο Ι. Μ. Χατζηφώτης γεννήθηκε το 1944 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από γονείς Δωδεκανησίους και έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 2006 στην Αθήνα. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Αβερώφειο και έχει σπουδάσει φιλολογία στην Αθήνα και κοινωνιολογία της θρησκείας στην Κατάνη της Σικελίας.
Διετέλεσε Μέγας Άρχων Υπομνηματογράφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και Μέγας Άρχων Ιερομνήμων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Από το 1982 έως το 1998 σύμβουλος και εκπρόσωπος τύπου και δημοσίων σχέσεων του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ και από το 1983 διευθυντής του επισήμου οργάνου της Εκκλησίας της Ελλάδος "Εκκλησιαστική Αλήθεια". Διευθυντής και εκπρόσωπος τύπου της Ιεράς Συνόδου από το 1984 έως το 1995.
Ασχολήθηκε με την ποίηση, την κριτική βιβλίου, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, το θέατρο. Μελετήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα ιστορικά, λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά. Στο πολύπλευρο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται εισηγήσεις σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια, δημοσιεύματα σε τιμητικούς τόμους και επετηρίδες και βιβλία με θέμα τη νεοελληνική ιστορία, όπως τα αναφερόμενα στον Άνθιμο Γαζή, τον Θ. Α. Πασχίδη, τον Ν. Δημητρακόπουλο, το Άγιον Όρος, την Πάτμο και τα Μετέωρα, τη Δωδεκάνησο, τους εθνικούς αγώνες της εκκλησίας, τον Γρηγόριο Ε΄, την Αλεξάνδρεια. Έφερε στο φως πλήθος ανεκδότων εγγράφων από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και άλλα ιστορικά αρχεία. Το έργο του "Αλεξάνδρεια (Οι δύο αιώνες του νεότερου ελληνισμού, 19ος-20ός)" βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρίας Ιστορικών Μελετών επί του Νεοτέρου Ελληνισμού, του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός", τακτικός εταίρος της Εταιρίας Βυζαντινών Σπουδών, της Μεσογειακής Ακαδημίας της Ρώμης, της Ελλ. Βιβλιογραφικής Εταιρίας, αντιπρόεδρος της Έκκλησης της Ακρόπολης, γενικός γραμματέας της Ένωσης Δημοσιογράφων - Ιδιοκτητών Επιστημονικού Περιοδικού Τύπου, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων, αν. γεν. γραμ. της Ελληνικής Επιτροπής των Φίλων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Υπήρξε τακτικός συνεργάτης όλων σχεδόν των ημερησίων αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών: "Έθνους", "Νέων", "Ελευθεροτυπίας", "Βραδυνής", "Εστίας", "Καθημερινής", "Απογευματινής", "Ακρόπολης", "Εικόνων", "Επικαίρων", "Ιστορίας εικονογραφημένης" και αρθρογράφος του "Ελεύθερου Τύπου" στο ένθετο "Ορθοδοξία και ελληνισμός".
