Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας
Εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας.
Ένα βιβλίο-ντοκουμέντο στη μνήμη της, ανατρεπτικό, αποκαλυπτικό, έντιμο στην αλήθεια των γεγονότων και της Ιστορίας…
Το βιβλίο του Μιχάλη Δημητρίου, καρπός ερευνητικής δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας, αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας, παρουσιάζει την αυθεντική προσωπικότητα της Μαρίας Κάλλας, με προσφυγή στις πρωτογενείς πηγές, με τεκμήρια και πλήθος στοιχείων, με σημαντικές μαρτυρίες στενών φίλων και συνεργατών, που ομιλούν με παρρησία και ευθύτητα. Ανατρέπει σκουριασμένους μύθους, κακοήθειες αποκαθήλωσης, και τις φθονερές επινοήσεις μείωσης ακόμα και από ισχυρά ΜΜΕ της εποχής, που από τότε είχε καταγγείλει δημόσια η Μαρία Κάλλας με πολυσέλιδες ανακοινώσεις της. Πολλά τα ανυπόστατα, ανακριβή και ευτελή, που καταρρέουν μέσα στις αποκαλυπτικές σελίδες του βιβλίου.
Επίκεντρο της αφήγησης, το τελευταίο, άγνωστο, το «ελληνικό καλοκαίρι διακοπών» της Κάλλας στην Ουρανούπολη, φιλοξενούμενης του Κώστα Πυλαρινού, με τη συντροφιά της Βάσως Δεβετζή και άλλων φίλων. Άγνωστο και σημαντικό γεγονός στη ζωή της, καθώς εκεί δίπλα στην Πολιτεία του Αγίου Όρους, παρθενική τότε περιοχή, η Κάλλας χαίρεται τη φύση, αναπολεί, στοχάζεται, συζητά και αξιολογεί τα πεπραγμένα του βίου και της Τέχνης της.
Η ζωή της Κάλλας υπήρξε συναρπαστική όντως, με πλούσιες εναλλαγές, απορρίψεις, πικρίες αλλά και περιόδους λαμπρής αναγνώρισης, δόξας και βαθύτατης ικανοποίησης, φιλίας πολύχρονης και πάντα ψυχικής ανάτασης. Με λάθη και αδυναμίες, με ανταγωνισμούς και απέραντες φιλοδοξίες της. Ωστόσο, ήταν και παρέμεινε έως το θάνατό της, το 1977, πάντα η σπουδαία Κάλλας και ουδέποτε η «μίζερη Μαρία» ως alter ego, τόσο προς όλους τους άλλους όσο και προς τον ενιαίο εαυτό της.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο καταρχήν στον Χρήστο Λαμπράκη, που έδωσε πολλές αξιόπιστες σχετικές πληροφορίες στον συντάκτη της εφημερίδας Το Βήμα Μιχάλη Δημητρίου. Προλογίζεται από τον Κώστα Πυλαρινό, Πρόεδρο του Ιδρύματος Υποτροφιών Κάλλας, μετά τον Χρήστο Λαμπράκη, και παλαιότερο –εν ζωή– φίλο της από τη δεκαετία του 1960.
Κακούρη, Αθηνά, 1928-
Η Αθηνά Κακούρη γεννήθηκε το 1928 στην Πάτρα, σε οικογένεια κεφαλονίτικης καταγωγής. Πέρασε τον πόλεμο και την Κατοχή στην Αθήνα. Μετά την Απελευθέρωση, επέστρεψε στην Πάτρα, όπου εργάστηκε στο γραφείο πρακτόρευσης πλοίων και πετρελαιο-ειδών του πατέρα της Χαρίλαου. Δημοσίευσε τα πρώτα της κείμενα, χρονογραφήματα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις, στην εφημερίδα "Νεαλόγος" της Πάτρας. Το 1952, στον διαγωνισμό μετάφρασης αμερικανικών διηγημάτων που προκήρυξαν οι εκδόσεις "Ίκαρος" (στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν: Κωνσταντίνος Τσάτσος, Κ. Θ. Δημαράς, Απόστολος Σαχίνης), η νεαρή Αθηνά κέρδισε βραβείο, το οποίο συνοδευόταν από χρηματικό έπαθλο 200.000 δραχμών. Το 1959, έχοντας κατά νου την επιτυχία της Αγκάθα Κρίστι, έγραψε ένα αστυνομικό διήγημα, τοποθετημένο στην Πάτρα του '50, και το έστειλε στην Ελένη Βλάχου, η οποία δεν της απάντησε ποτέ. Το έστειλε έπειτα στον "Ταχυδρόμο", όπου δημοσιεύτηκε με εικονογράφηση του Μποστ. Άρχισε έτσι, να δημοσιεύει αστυνομικά διηγήματα με ήρωες τον αστυνόμο Γεράκη, την Τούλα, μια νοικοκυρά, και τον κοσμοπολίτη Νάσο Δαπόντε, υπάλληλο της Ιντερπόλ. Στον "Ταχυδρόμο" υπέγραφε επίσης μεγάλα ρεπορτάζ. Την ίδια εποχή, έγραψε μια ραδιοφωνική σειρά, συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Το πρώτο της βιβλίο με αστυνομικά διηγήματα ("218 ονόματα") εκδόθηκε το 1963 και το δεύτερο ("Αλάτι στα φιστίκια") το 1974, τη χρονιά δηλαδή που εκδόθηκε και το πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα, "Κυνηγός φαντασμάτων". Εντωμεταξύ ,το 1970 είχε εκδοθεί το νεανικό ιστορικό μυθιστόρημα της "Ο δραπέτης της Αυλώνας". Από το 1976 και επί 15 χρόνια ταξίδευε ανάμεσα στην Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία. Άλλα μυθιστορήματα της είναι: "Της τύχης το μαχαίρι", "Με τα φτερά του Μαρίκα", "Η σπορά του ανέμου", "Ο χαρταετός", "Αύριο", "Πριμαρόλια", το οποίο βραβεύτηκε με το Βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου, το μυθιστόρημα "Θέκλη" με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2005, και το "Ξιφίρ Φαλέρ". Το 2010 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό της βιβλίο "Με τα χέρια σταυρωμένα".
Οι μεταφράσεις της έχουν επανειλημμένως βραβευθεί, ενώ από τα μυθιστορήματά της τα "Πριμαρόλια" τιμήθηκαν με το Βραβείο Νικηφόρου Βρεττάκου και η "Θέκλη" κέρδισε τόσο το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος όσο και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
