Από τη βιοπολιτική στην πολιτική οικονομία της κοινωνικής αναπαραγωγής
Μια πολιτική οικονομία της κοινωνικής αναπαραγωγής περνά μέσα από τη πολιτικοποίηση της ζωής (βιοπολιτική) και γίνεται πολιτική οικονομία των τρόπων και των τόπων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης σε συνθήκες μισθωτής εργασίας, στο σπίτι, στην οικογένεια, στο σχολείο, στα ιδρύματα, στη συνοικία κ.ά. Μ’ αυτή την έννοια στη μετατροπή της ζωής σε εμπόρευμα, σε πράγμα για ξόδεμα (πραγμοποίηση), η κοινωνία έχει ανάγκη μια πολιτική οικονομία της κοινωνικής δράσης, ορίζοντας τους φορείς συλλογικής δράσης ώστε η κοινωνία να αναπαραχθεί ως ολότητα και όχι σε κομμάτια. Πόσο μάλλον όταν μαζί με τη καπιταλιστική οργάνωση της εργασίας που παράγει τις πρωτογενείς διακινδυνεύσεις (ανεργία, εξαθλίωση, αποξένωση, καταστροφή της φύσης κ.λπ.), υπονομεύοντας τους όρους της κοινωνικής αναπαραγωγής, τα ίδια τα εντεταλμένα συστήματα ελέγχου και διαχείρισης αυτών των διακινδυνεύσεων (τεχνολογίες, επιστήμη, γραφειοκρατία κ.ά.) παράγουν με τη σειρά τους δευτερογενείς διακινδυνεύσεις όπως συνέβη με την επιδημία COVID-19 (αποδιοργάνωση του κοινωνικού ψυχισμού, ιδρυματισμός, ενδοοικογενειακή βία, υποκατάσταση της ενσώματης εμπειρίας από τη ψηφιακή κ.λπ.), αναδεικνύοντας, εκτός των άλλων, έμμεσα σε αποκλειστικό κοινωνικό υποκείμενο (κοινωνικό δρώντα) τους Ειδικούς και τους τεχνοκράτες (φορείς της εργαλειακής ορθολογικότητας). Συνεπώς η θεωρητικοποίηση της κοινωνικής δράσης ως του μοναδικού πόρου που μπορεί να παράξει και άλλους πόρους (κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς, οργανωσιακούς κ.λπ.) θα μας δείξει τα κοινωνικά υποκείμενα, τους συλλογικούς φορείς δράσης και τι μπορούν να κάνουν, επομένως και το εύρος και το βάθος των κοινωνικών αλλαγών. Έχω την εντύπωση πως ποτέ δεν υπήρχαν τόσοι λόγοι (μνημόνια, μαζική ανεργία, lockdowns, άδεια εξόδου με SMS, χαμήλωμα των προσδοκιών της κοινωνίας κ.ά.), όσοι τα τελευταία χρόνια που ως κοινωνία, ως Ελληνική κοινωνία, ανεχτήκαμε τόσα πολλά, χωρίς να δοκιμάσουμε τα όρια της δράσης μας (κυρίως συλλογικής), έτσι που η αναβλητικότητα, ο σκεπτικισμός και ο φαταλισμός μας έγιναν δεύτερη φύση, αναστέλλοντας καθόλα αναγκαίες κοινωνικές δράσεις και συνέργειες.
| Τίτλος βιβλίου: | Από τη βιοπολιτική στην πολιτική οικονομία της κοινωνικής αναπαραγωγής |
|---|
| Εκδότης: | Εκδόσεις Παπαζήση |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Αλεξίου Θανάσης (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789600240764 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιούλιος 2023 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου > Κοινωνιολογία |
|---|
Κρουστάλης Βασίλης
Ο Βασίλης Κρουστάλης γεννήθηκε έναν παγωμένο Δεκέμβριο του 1983. Ζει και εργάζεται στα Μέγαρα Αττικής. Η πρώτες του μεγάλες αγάπες ήταν τα παραμύθια των παππούδων του και, μετά, τα κόμικς. Όταν ενηλικιώθηκε και άρχισε να διαβάζει κλασική λογοτεχνία και επιστημονική φαντασία, οι ορίζοντές του άνοιξαν περισσότερο. Παράλληλα, παρακολουθούσε ιαπωνικές anime σειρές. Σταδιακά, μεταμορφώθηκε σε έναν βιβλιοφάγο που διάβαζες όλα τα είδη: μυθολογία, κλασική λογοτεχνία, τρόμος, αστυνομικά, επιστημονική φαντασία, κοινωνικά, μυθολογία Κθούλου, οτιδήποτε ήταν και είναι άξιο ανάγνωσης. Όμως, η μεγάλη του αγάπη είναι η επική φαντασία. Διαβάζοντας δεκάδες τίτλους αυτού του είδους, καλλιεργήθηκε μέσα του η ανάγκη να δημιουργήσει τον δικό του κόσμο και τους δικούς του χαρακτήρες. Έτσι, ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου, άρχισε να γραφεί τις Ιστορίες του Καγάντο. Τα δύο πρώτα βιβλία της σειράς. «Ο όρκος του μάγου» και «Στις φλόγες του πολέμου», κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λυκόφως. Ο Βασίλης Κρουστάλης συμμετείχε στη συλλογή διηγημάτων «Βρόχος», σε συνεργασία με τον Graham Masterton και Έλληνες συγγραφείς του Φανταστικού, που επίσης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.
(Πηγή: "Εκδόσεις Λυκόφως", 2022)
