Μνήμη και απώλεια
«Προσπαθώ να μην έχω μνήμες, κι έτσι η απώλεια να μη με κατατρέχει, μιας και δεν έχω τίποτα να χάσω», της είπε.
Εκείνη τον κοιτούσε, αυτός μονολογούσε… Πώς απλώνεσαι στον ουρανό κι εκείνος σου μιλάει; Άσπρες τουλούπες τα λόγια του.
Ώρα γερμένος πάνω από το άδειο της κορμί. Εκείνη δεν είχε λόγια, κανείς δεν ξέρει αν δεν τα έμαθε ή αν δεν τα μπορούσε, είχε μόνο χάδια, πρώτα για τα αδέσποτα, μετά για όλους αυτούς τους παράταιρους-απόκληρους της ζωής. Τον άκουγε, είχε μάθει να ακούει, να νιώθει και να νοιάζεται.
Εκείνος καθόταν στο σκαμνάκι δίπλα του κρεβατιού, το κορμί του τόξο που το κύρτωσαν σκέψεις. Το βλέμμα του στο παράθυρο και φορές κοιτούσε κλεφτά το καχεκτικό της κορμί. Περίμενε μαζί της – φαινόταν σαν να μην έχει τίποτα να κάνει ή μάλλον δεν είχε τίποτα που να αξίζει να κάνει. Φορούσε ένα τριμμένο πανωφόρι, αν και έξω η μέρα έκαιγε ακόμη. Είχε τα γένια πεταγμένα σε ένα βαθουλωτό πρόσωπο και το μέτωπό του κυριαρχούσε σε ένα αδύναμο κορμί.
28 διηγήματα μνήμης και απώλειας ανθρώπων που κι αν δεν ζήσαμε μαζί σημάδεψαν τη ζωή μας.
Maalouf, Amin, 1949-
O Aμίν Mααλούφ (Amin Maalouf) γεννήθηκε το 1949 στο Λίβανο. Eίναι καθολικός και μαθήτευσε σε σχολή Iησουιτών, όπου διδάχτηκε τα γαλλικά, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Από το 1976 ζει και εργάζεται στη Γαλλία. Εργάστηκε δώδεκα χρόνια ως δημοσιογράφος (διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού "Aν-Nαχάρ" και αρχισυντάκτης του περιοδικού "Nέα Aφρική"). Aπό το 1983, μετά τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου βιβλίου του, "Oι Σταυροφορίες από τη σκοπιά των Aράβων", έχει αφοσιωθεί στο συγγραφικό του έργο. Έχει γράψει μυθιστορήματα, δοκίμια και λιμπρέτα όπερας. Όλα τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το μυθιστόρημά του "Ο βράχος του Τάνιος", τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt το 1993. Το 2011 εξελέγη μέλος της γαλλικής Ακαδημίας.
