Από ξενομπάτης Γκάγκαρος
Στα χρόνια της Επανάστασης ὁ Ἰωάννης Τριανταφύλλου από τον Αβορίτη της Δωρίδας, ὁ γνωστός μας Μακρυγιάννης, ενσαρκώνει το πρότυπο του Αγωνιστή που κατόρθωσε με το σπαθί του, το πολιτικό του αισθητήριο, την οικονομική του άνεση και το γάμο του να υπερβεί όλα τα εμπόδια της κοινωνίας των Αθηνών και να εισέλθει στην περίκλειστη τάξη των Γκαγκάρων.
Το αρχοντολόι της πρωτεύουσας δεν ήταν ανεκτικό ούτε στους ανέστιους, ούτε στους πένητες, ούτε στους νεοφερμένους-ξενομπάτες.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, που αποτελεί εκτεταμένη βιβλιοκρισία για τη μελέτη του Γιώργου Κόκκινου, Ο Μακρυγιαννισμός – Τραγούδια για τον Μακρυγιάννη, διερευνά την ερμηνεία του «Μακρυγιαννισμού» (ιδεολογική χρήση του βίου και των έργων του Μακρυγιάννη) από επιφανείς δοκιμιογράφους και ποιητές, όπως ο Νίκος Γκάτσος, ο Μάνος Ελευθερίου κ. ά.
Τίτλος βιβλίου: | Από ξενομπάτης Γκάγκαρος |
---|
Υπότιτλος βιβλίου: | Σχόλια στον Μακρυγιάννη |
---|
Εκδότης: | Θίνες |
---|
Συντελεστές βιβλίου: | Κοπιδάκης Μιχάλης Ζ. (Συγγραφέας) Διονυσόπουλος, Νίκος (Επιμελητής)
|
ISBN: | 9786185521066 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
---|
Σειρά εκδότη: | Kοινωνικές Επιστήμες | Σελίδες: | 32 |
---|
Στοιχεία έκδοσης: | Απρίλιος 2023 | Διαστάσεις: | 21x14 |
---|
Σημείωση: | Συνέκδοση με τις εκδόσεις "Τήνελλα" |
---|
Κατηγορίες: | Επιστήμες > Επιστήμες του Ανθρώπου |

Turgenev, Ivan Sergeevic, 1818-1883
Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (1818-1883) είναι ένας από τους σημαντικούς Ρώσους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα. Αρχικά ασχολήθηκε με την ποίηση, γρήγορα όμως στράφηκε στην πεζογραφία και τη δραματουργία. Αν και γεννήθηκε σε πλούσια αριστοκρατική οικογένεια, η οποία είχε πολλούς δουλοπάροικους στην ιδιοκτησίας της, αγωνίσθηκε σθεναρά για την κατάργηση της δουλοπαροικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και από το 1838 συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών αλλά, σύντομα, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Η λογοκρισία δεν επέτρεψε να ανέβουν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον παρακίνησε να ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη προκειμένου να βρίσκεται κοντά της. Δεδομένης της αντίδρασης που συναντούσε από τη ρωσική κοινωνία η άποψη για τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας -άποψη την οποία υποστήριζε σθεναρά ο Τουργκένιεφ-, η αρνητική κριτική στο μυθιστόρημα του "Πατέρες και παιδιά" (1863) στάθηκε η αφορμή για να εγκαταλείψει τη χώρα οριστικά· αρχικά, εγκαταστάθηκε στο Μπάντεν-Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο και, τελικά, το 1871 έγινε μόνιμος κάτοικος του Παρισιού. Εκεί γνώρισε επιτέλους την αναγνώριση, εξελέγη μάλιστα αντιπρόεδρος του Διεθνούς Λογοτεχνικού Συνεδρίου το 1878, ενώ το επόμενο έτος τού απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ακόμη και η Ρωσία του επεφύλασσε θερμότατη υποδοχή όποτε την επισκεπτόταν. Έργα του: "Ανοιξιάτικοι χείμαρροι", "Μουμού" (1854), "Άσία" (1858), "Η πρώτη αγάπη" (1860), "Ο βασιλιάς Ληρ στη στέπα" (1870) "Ρούντιν" (1856), "Η φωλιά των ευγενών" (1859), "Την παραμονή" (1860), "Πατέρες και παιδιά" (1862), "Ο καπνός" (1867), "Απάτητη γη" (1876).
Θεατρικά: "Ένας μήνας στην εξοχή" (1855).