Μίραμπελ
Με λένε Μίραμπελ. Είμαι μια κούκλα. Όχι σαν τις άλλες· ασυνήθιστη. Πήρα μορφή σε ένα εργοστάσιο στη Γερμανία, σε μια βάναυση εποχή. Ολόγυρα πόλεμος, μπαρούτι και μίσος. Δε θα έπρεπε να νιώθω, δεν πλάστηκα για να αισθάνομαι, αλλά για να γαληνεύω ψυχές. Να γίνομαι κουβέρτα και χαλί να στρώνουν τα μικρά κορίτσια τις εύθραυστες λέξεις τους.
Αν μπορούσα να κλάψω, θα το έκανα με μανία. Μα οι κούκλες δεν κλαίνε. Δε βουρκώνουν. Από τα γυάλινα μάτια τους στάζει μονάχα μια στάλα ελπίδας, η ιστορία κάποιου ξεφτισμένου παρελθόντος κι ένα απόθεμα αγάπης που θα μπορούσε να είναι παντοτινό. Αλλά στο ανθρώπινο είδος τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Απολύτως τίποτα. Είμαι πλέον πεπεισμένη γι’ αυτό. Η διαπίστωση αυτή με θλίβει, αλλά αναγνωρίζω τη δυναμική της. Είναι άμυνα.
Αναρωτιέμαι αν κατάφερα να μπαλώσω τις τρύπες των ανθρώπων. Μέτρησα σώματα, χέρια, μάτια, ηλικίες, χαμόγελα, δάκρυα, ανάσες και βιώματα. Κατοίκησα σε αποθήκη παιχνιδιών, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε βιβλιοπωλείο, σε σπίτια. Αντίκρισα πολλούς θανάτους – με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο.
Γιατί οι άνθρωποι πνίγουν με τα ίδια χέρια που αγκαλιάζουν; Γιατί;

Νικολάου, Αντώνης
Ο Αντώνης Νικολάου γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1966 και σπούδασε σκηνοθεσία. Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου από τη Θεατρική Σκηνή Καρδίτσας, την οποία και διευθύνει από το 1991. Έχει γράψει αρκετά θεατρικά έργα που έχουν βραβευτεί σε διαγωνισμούς. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Από τις εκδόσεις Αιγόκερως κυκλοφόρησαν δύο συλλογές διηγημάτων: "Η γυναίκα που στα μάτια της έβλεπες τη θάλασσα" (1996) και "Το μουσικό κουτί στο υπόγειο" (1999). Από τις εκδόσεις Κοχλίας έχουν κυκλοφορήσει τα διηγήματα "Το μελαγχολικό χαμόγελο της Μαρίας" (2001) και το μυθιστόρημα "Παλιές φωτογραφίες, θαμμένα μυστικά" (2003).