Ο οικονομικός παράγοντας στις διεθνείς σχέσεις
Απ' ό,τι φαίνεται, στις μέρες μας η οικονομία έχει αποκτήσει μια σχεδόν θεϊκή διάσταση. Δε διαμορφώνει πλέον απλώς το σκηνικό των παγκόσμιων γεγονότων, αλλά δείχνει να αποτελεί την κινητήρια δύναμη κάθε πολιτικού ή κοινωνικού γεγονότος στο σημερινό κόσμο. Υπαγορεύει την εξωτερική πολιτική και παρέχει μεγαλύτερη ισχύ σε σύγκριση με τη στρατιωτική δύναμη. Και γι' αυτό το λόγο μπορεί να κάνει παρωχημένους τους πολέμους. Αν η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια αντιστρεπτή διαδικασία, τότε η κατάκτηση αγορών θα είναι πολύ πιο σημαντική από την κατάκτηση εδαφών.
Το παρόν βιβλίο, "Ο οικονομικός παράγοντας στις διεθνείς σχέσεις", εξετάζει με κριτικό πνεύμα αυτές τις απόψεις και προσφέρει στον αναγνώστη το θεωρητικό οπλοστάσιο που θα τον βοηθήσει να διαπιστώσει σε ποιο βαθμό είναι έγκυρες. Υπογραμμίζει πόσο σημαντικό είναι να απαλλαγεί η φαινομενικά αμερόληπτη οικονομική ανάλυση από ιδεολογικές δεσμεύσεις και δείχνει πώς οι πολιτικές ατζέντες και η αβασάνιστη εικοτολογία έχουν διαμορφώσει σε τόσο μεγάλο βαθμό τις τρέχουσες παραδοχές μας για τη λειτουργία της οικονομίας στο σύγχρονο κόσμο. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αποφεύγει την υπερβολή όσον αφορά το ρόλο της οικονομίας στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων.
Ο Peter Wilson είναι θεωρητικός των διεθνών σχέσεων, ειδικευμένος στην ιστορία της σκέψης. Ο Spyros Economides είναι αναλυτής εξωτερικής πολιτικής, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις διεθνείς σχέσεις της Ευρώπης. Με τη συνεργασία τους προσφέρουν έναν ιδανικό οδηγό για τους μελετητές των διεθνών σχέσεων, της ιστορίας, της πολιτικής και των οικονομικών, παρουσιάζοντας τις αρχές που διέπουν τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ της αγοράς και της πολιτικής στο στίβο της παγκοσμιοποίησης. Το έργο τους είναι ταυτόχρονα μια ιστορική μελέτη -καθώς εξετάζουν, για παράδειγμα, την εξέλιξη του κλασικού φιλελευθερισμού- και μια διεξοδική ανάλυση των κυρίαρχων οικονομικών ζητημάτων με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η διεθνής κοινότητα τον 21ο αιώνα.

Πικιώνης, Δημήτρης, 1887-1968
Ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) υπήρξε Έλληνας αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στον Πειραιά από Χιώτες γονείς. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στη ζωγραφική και στην αρχιτεκτονική. Το πρώτο του έργο είναι η οικία Μωραΐτη στις Τζιτζιφιές που χρονολογείται το 1921 ως το 1923, οπότε έγινε η ολοκλήρωση της κατασκευής. Πρόκειται για οικοδόμημα με χαρακτήρα αττικής λαϊκής αρχιτεκτονικής. Το 1925 εκλέχθηκε στην Έδρα Διακοσμητικής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και δημοσίευσε το περίφημο άρθρο με τίτλο "Η λαϊκή τέχνη κι εμείς". Το 1932 έκτισε το Δημοτικό Σχολείο στα Πευκάκια και το θερινό θέατρο Μαρίκας Κοτοπούλη, εμπνευσμένο από τη θεατρική σκηνή της Ιαπωνίας, που σήμερα δεν διασώζεται. Το 1933 έκτισε το Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Το 1949 κτίζει την οικία-εργαστήρι της γλύπτριας Φρόσως Ευθυμιάδη-Μενεγάκη στην οδό Γρυπάρη 1, στη συνοικία Κυπριάδου - Άνω Πατήσια. Την περίοδο 1951-1957 δημιούργησε τις διαμορφώσεις των αρχαιολογικών χώρων γύρω από την Ακρόπολη, δουλειά πολύ σημαντική και αξιόλογη. Το 1961-1964 χρονολογείται η τελευταία αξιόλογη δημιουργία του, η Παιδική Χαρά της Φιλοθέης, που είναι συνδυασμός της ελληνικής και της ανατολικής παράδοσης. Το 1966 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Πέθανε στην Αθήνα στις 28 Αυγούστου 1968.