Η πρόβλεψη των σεισμών στην Ελλάδα
Το 1981 τρεις Έλληνες επιστήμονες, οι Παναγιώτης Βαρώτσος, Καίσαρας Αλεξόπουλος και Κωνσταντίνος Νομικός παρουσίασαν τη μέθοδο που είχαν αναπτύξει για τη βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη σεισμών, γνωστή ως μέθοδο ΒΑΝ. Αμέσως μετά τη δημοσιοποίησή της ξέσπασε σφοδρή διαμάχη στο εσωτερικό της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με τη δυνατότητα πρόβλεψης σεισμών.
Η διαμάχη δεν περιορίστηκε στους Έλληνες επιστήμονες αλλά αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα επεισόδια της διεθνούς συζήτησης γύρω από την πρόβλεψη των σεισμών. Η αντιπαράθεση σύντομα ξεπέρασε τα όρια της επιστημονικής κοινότητας καθώς πολλά επεισόδιά της εκτυλίχθηκαν στη δημόσια σφαίρα. Το ευρύ κοινό στην Ελλάδα παρατηρούσε για πρώτη φορά μέσω της τηλεόρασης και των εφημερίδων επιστήμονες να διαφωνούν σε έναν έντονο και φορτισμένο διάλογο.
Για ποιους λόγους όμως ξέσπασε η συγκεκριμένη διαμάχη; Δεν είναι ασυνήθιστο να εμφανίζονται διαφωνίες ανάμεσα σε επιστήμονες αλλά δεν μετατρέπονται όλες σε διαμάχες. Ποιοι παράγοντες επηρέασαν την εξέλιξή της; Ήταν καθαρά επιστημονικοί ή μήπως έπαιξαν ρόλο και παράγοντες εκτός της επιστημονικής διαδικασίας; Τι συμβαίνει όταν η αβεβαιότητα που ενυπάρχει στην επιστημονική γνώση γίνεται ορατή στη δημόσια σφαίρα; Πώς επηρεάζεται η δημόσια εικόνα της επιστήμης; Ποια είναι η σχέση επιστήμης και πολιτικής όταν η δεύτερη πρέπει να βασιστεί στην πρώτη για τη λήψη δύσκολων αποφάσεων; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που πραγματεύεται το παρόν βιβλίο ώστε να διαφωτίσει τόσο τη διαμάχη γύρω από την πρόβλεψη σεισμών στην Ελλάδα όσο και, στο μέτρο των δυνάμεών του, το ρόλο της επιστήμης στις σύγχρονες κοινωνίες. Ορισμένα από αυτά τα ερωτήματα είδαμε να αναδύονται και στην διάρκεια της διαχείρισης της παρούσας πανδημίας του COVID-19 φέρνοντας πάλι στο προσκήνιο τη σχέση μεταξύ επιστήμης, πολιτικής και μέσων επικοινωνίας αυτή τη φορά στο πεδίο της βιολογίας και της ιατρικής.
| Τίτλος βιβλίου: | Η πρόβλεψη των σεισμών στην Ελλάδα |
|---|
| Εκδότης: | Ροπή |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Κατσαλούλης, Ηρακλής (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786188278240 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Ιούνιος 2020 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Σημείωση: | Πρόλογος: Ευθύμης Λέκκας. |
|---|
| Κατηγορίες: | Επιστήμες > Θετικές > Γεωλογία, Μετεωρολογία, Παλαιοντολογία |
|---|
Rilke, Rainer Maria, 1875-1926
Ο Αυστρογερμανός ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926) γεννήθηκε στην Πράγα από πατέρα πρώην στρατιωτικό και μητέρα μια κοσμική γυναίκα, από πλούσια οικογένεια βιομηχάνων, κόρη αυτοκρατορικού συμβούλου. Ως παιδί και έφηβος δεν υπήρξε ιδιαίτερα ευτυχισμένος. Η παιδεία του ήταν ανοργάνωτη και αποσπασματική. Αρχικά ακολουθεί στρατιωτική εκπαίδευση, όμως αδυνατεί να προσαρμοστεί και τελικά λόγω εύθραυστης κράσης την εγκαταλείπει. Εισάγεται στην Εμπορική Σχολή του Λίντς, άλλα μετά από έναν χρόνο επιστρέφει στην Πράγα και συγκεντρώνεται στις σπουδές του το 1895 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου και διδάσκεται λογοτεχνία, ιστορία της τέχνης, φιλοσοφία και για ένα εξάμηνο νομικά. Συνεχίζει τις σπουδές του σε Μόναχο και Βερολίνο. Ταξιδεύει ακατάπαυστα σε όλη την Ευρώπη. Καρπός των επισκέψεων του στη Ρωσία, που θα αποτελέσουν ορόσημο στη ζωή του, είναι το "Ωρολόγιον" (1905). Το 1901 παντρεύεται τη γλύπτρια Κλάρα Βέστχοφ και την ίδια χρονιά γεννιέται η κόρη τους. Εγκαθίσταται στο Παρίσι, το γεωγραφικό και καλλιτεχνικό του επίκεντρο για δώδεκα περίπου χρόνια, όπου συνδέεται στενά με τον Ροντέν και εξελίσσει ένα νέο ύφος ακραίας γλωσσικής και λυρικής εκλέπτυνσης, το όποιο αντανακλάται στα "Νέα Ποιήματα" (1907- 1908) και τις "Αναμνήσεις τον Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε" (1910). Περιέρχεται σε δημιουργική κρίση και βαθύτατη κατάθλιψη έως το 1922, όποτε εν μέσω δημιουργικού παροξυσμού ολοκληρώνει τις "Ελεγείες του Ντουίνο" (1923), που συνέλαβε σε μια στιγμή διαύγειας το 1912 στην Ιταλία, ενώ συνθέτει σε διάστημα λίγων μόλις ημερών τα "Σονέτα στον Ορφέα" (1923), εμπνευσμένα από τον θάνατο ενός νεαρού κοριτσιού· τα δύο αυτά έργα θα θεωρηθούν τα ποιητικά του αριστουργήματα και θα του χαρίσουν διεθνή φήμη. Ο Ρίλκε έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Μυζό, κοντά στη λίμνη της Γενεύης, στην κοιλάδα του Ροδανού, και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου του 1926 στο σανατόριο του Βαλμόν στην Ελβετία από λευχαιμία. Σύμφωνα με τον θρύλο ο Ρίλκε ασθένησε όταν αγκυλώθηκε από το αγκάθι ενός ρόδου καθώς φρόντιζε τον κήπο του.
