Εμείς και οι Έλληνες
Παραλλάσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe "Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες", ένα κείμενο που, με την συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont "Η Ελλάδα του Καβάφη", το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα. Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από την στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να την χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει, κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του. Ό,τι θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο αποκλείει την στοχαστική αναφορά σε αυτό. Ξεκινώντας από αυτήν την παρακινδυνευμένη διαπίστωση, δίνεται η ευκαιρία να προσφύγουμε από την περιφέρεια στο κέντρο, από την περίμετρο στην καρδιά του προβλήματος, από τον εφησυχασμό στην ανησυχία. Να τολμήσουμε, όχι χωρίς συνέπειες, την ακρότητα. την θανάσιμη έξοδο. Έτσι, λοιπόν, η παραπάνω διαπίστωση μας εισάγει κατευθείαν στην ζώνη του κινδύνου. Περνούμε, σχεδόν συνειρμικά, στην ετερότητα. Η ετερότητα είναι, στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα. Η Ελλάδα αποκλείει την ταύτιση μαζί της. Αποκλείει την ταυτότητα. Και όλα τα παράγωγά της. την οικειότητα, την συγγένεια, την κατοχή, την ασφάλεια. Εμείς, κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής, μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες. Να τους αντιμετωπίζουμε ως ξένους. Εμείς ως μη Έλληνες. Ως μη Έλληνες εμείς τι είμαστε; Κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής που κατοικήθηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να γίνουν κάτι. Η προσπάθεια αυτή και οι καρποί της τους έκαναν Έλληνες. Εμείς δεν καταβάλλουμε καμία παρόμοια προσπάθεια. Επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες. Δεν είμαστε Έλληνες. το δεδομένο και το εξασφαλισμένο αποκλείουν την προσπάθεια. Ο αποκλεισμός της προσπάθειας μας αποκλείει από το να γίνουμε Έλληνες. Όσο δεν προσπαθούμε να γίνουμε Έλληνες, ούτε είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Έλληνες. Να ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μην επιστραφούν ποτέ τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Η μη επιστροφή τους θα πρέπει να συνιστά εθνικό στόχο διότι έτσι επιτυγχάνεται η ευεργετική ρήξη στην συνέχεια, η θραύση του κεκτημένου. Ο κληρονόμος διαπιστώνει ότι οφείλει να αγωνιστεί προκειμένου να του αναγνωριστεί το δικαίωμα κυριότητας πάνω στην θεωρούμενη ως δεδομένη και εξασφαλισμένη κληρονομιά του. [...]
| Τίτλος βιβλίου: | Εμείς και οι Έλληνες |
|---|
| Εκδότης: | Σαιξπηρικόν |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Δημητριάδης Δημήτρης (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789609517485 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Μάρτιος 2020 | | |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Δοκίμιο |
|---|
Murdoch, Iris, 1919-1999
Η Άιρις Μέρντοχ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1919 από γονείς Άγγλους και Ιρλανδούς. Πήγε σχολείο στο Μπρίστολ και σπούδασε κλασική φιλολογία στην Οξφόρδη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου εργάστηκε για την UNRRA στο Λονδίνο, το Βέλγιο και την Αυστρία. Κέρδισε μια υποτροφία φιλοσοφίας στο Καίμπριτζ και το 1948 επέστρεψε στην Οξφόρδη, όπου άρχισε να διδάσκει φιλοσοφία στο St. Anne's College. Το 1956 παντρεύτηκε τον καθηγητή και κριτικό λογοτεχνίας John Bayley, με τον οποίο έζησε ως τον θάνατό της τον Φεβρουάριο του 1999. Η μεγαλύτερη ίσως συγγραφέας της μεταπολεμικής αγγλικής λογοτεχνίας, άφησε πλουσιότατο έργο. Μετά την πρώτη εμφάνισή της στα γράμματα με το "Under the net" (1954), ακολούθησαν είκοσι έξι μυθιστορήματα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται τα: "A severed head" (1961), "A fairly honourable defeat" (1970), "The philosopher's pupil" (1980), "Ο πράσινος ιππότης" (1993) και "Το δίλημμα του Τζάκσον" (1995). Τιμήθηκε με το βραβείο James Tait Black Memorial το 1973 για τον "Μαύρο πρίγκηπα", με το βραβείο Whitbread το 1974 για το "The sacred and profane love machine" και με το βραβείο Booker το 1978 για το "Θάλασσα, θάλασσα". Στα φιλοσοφικά έργα της περιλαμβάνονται τα "Sartre: romantic rationalist", "Acastos: two platonic dialogues", "Metaphysics as a guide to morals" και "Εμπειριστές και μυστικιστές" (1997). Έγραψε αρκετά θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία το "The Italian girl" και το "The black prince" (διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματός της). Το 1978 εκδόθηκε ο τόμος με ποιήματα "A year of birds". Η Άιρις Μέρντοχ τιμήθηκε με τους τίτλους CBE (1976) και DBE (1987) για την προσφορά της στα βρετανικά γράμματα, καθώς με το χρυσό βραβείο PEN για τη συνολική προσφορά της στη λογοτεχνία. Μετά το θάνατό της ο άντρας της John Bayley δημοσίευσε τα βιβλία "Iris: a memoir" και "Elegy for Iris" (που μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο, στην ταινία "Iris", από τον Richard Eyre), και ο φίλος της κριτικός λογοτεχνίας Peter J. Conradi, συγγραφέας της συλλογής δοκιμίων "Iris Murdoch: the Saint and the artist" (1986), εξέδοσε την πλήρη βιογραφία της με τίτλο "Iris Murdoch: A life" (2001).
