Το άλογο του Καλιγούλα
"Το άλογο του Καλιγούλα" είναι μια συλλογή σκωπτικών κειμένων του Δημήτρη Μπόσκου. Πρόκειται για μια λοξή ματιά στον καταιγιστικό αιώνα μας! Μια ειρωνική και αδιάκριτη ματιά στα αυτονόητα από έναν διακεκριμένο θετικό επιστήμονα. Μια λογική ματιά στο παράλογο της θρησκείας, της πολιτικής, της ιδεολογίας και της καθημερινότητας.
Ο Δ. Μπόσκου δεν αποσκοπεί να μας παραπλανήσει, να μας παρηγορήσει ή να μας πει ότι όλα έχουν καλώς, κάθε άλλο. Με θάρρος, δύναμη και αποφασιστικότητα, "πλην δίχως μίσος για τους ψευδομένους", φέρνει εμπρός μας την ζοφερή πραγματικότητα ως έχει. Μας εξηγεί δε, με πολύ προσεκτικό τρόπο είναι η αλήθεια, ότι είμαστε εμείς ακριβώς οι ίδιοι ως κοινωνικό σύνολο που δημιουργούμε και αναπαράγουμε αυτή την πραγματικότητα. Ακηδία, παραίτηση, αμβλύνοια, προκαταλήψεις, έλλειψη ήθους και εντιμότητας, καλαισθησίας και παιδείας, ορθολογικής συμπεριφοράς και σκέψης, είναι λίγο πολύ τα χαρακτηριστικά του παρόντος. Και όλα αυτά τα πικρά, τα δύσκολα, τα απελπιστικά είναι καλύτερο να μην λέγονται δίχως χιούμορ, γιατί τότε ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν κανονικό εφιάλτη.
Αντί αυτού ο Δ. Μπόσκου από λεπτότητα και συμπάθεια προτιμά και ορθά να μας παρουσιάσει όλα ετούτα με σκωπτικό πνεύμα και μια έξυπνη γραφή που προκαλεί αμηχανία, ένα αδιόρατο μειδίαμα, αλλά και λυπημένο χαμόγελο, για όλα όσα άμεσα μας αφορούν. Η διαφθορά, η κακοήθεια, ο παραλογισμός, η επιπολαιότητα, ο καταναλωτισμός, η απουσία καλών τρόπων, η εξαπάτηση, το ψεύδος, δεν συνιστούν τίποτε άλλο παρά μια γενικευμένη ανευθυνότητα, μια απουσία ενηλικίωσης και έναν παλιμπαιδισμό, που χαρακτηρίζεται από την απώλεια των ιδιοτήτων του πολίτη και από εκεί μπορούμε και πρέπει να πιάσουμε το νήμα ξανά. Η σημερινή πραγματικότητα σε παγκόσμιο αλλά και τοπικό επίπεδο παράγει οτιδήποτε άλλο εκτός από πολίτες και αυτό ακριβώς συνοψίζει το ζήτημα.
"Ο Καλιγούλας, όπως μαθαίνουμε από την Ιστορία, έκανε ύπατο το άλογό του Incitatus και σύμφωνα με τον Ροΐδη κάποιος πάπας με το όνομα Ιούλιος ανακήρυξε τον πίθηκό του καρδινάλιο. Αυτά στην εποχή τους μπορεί να ήταν κάτι σημαντικό. Σήμερα όμως κάτι τέτοια είναι σκέτη ρουτίνα. Κάθε τόσο ένας πρωθυπουργός, εδώ ή αλλού, παίρνει μερικά υποζύγια και τα κάνει υπουργούς. Ο φιλόσοφος Αντισθένης εξάλλου συμβούλευε τους Αθηναίους να ανακηρύξουν με την ψήφο τους τα γαϊδούρια σε άλογα. Και όταν του είπαν ότι κάτι τέτοιο είναι έξω από κάθε λογική, ο Αντισθένης παρατήρησε: "Μήπως και στρατηγούς δεν αναδεικνύετε άντρες απλώς με την ψήφο σας και χωρίς να έχουν πάρει καμία απολύτως εκπαίδευση;""
(απόσπασμα από το βιβλίο)
| Τίτλος βιβλίου: | Το άλογο του Καλιγούλα |
|---|
| Εκδότης: | Τύρφη |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Μπόσκου Δημήτριος (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9786188437159 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2019 | Διαστάσεις: | 23x15 |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Διάφορα |
|---|
Παπαδιαμάντης, Αλέξανδρος, 1851-1911
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 3 Μαρτίου του 1851 και ήταν γιος του ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ και της Αγγελικής κόρης Αλεξ. Μωραϊτίδη. Τελείωσε το δημοτικό και τις δύο πρώτες τάξεις του ελληνικού σχολείου στη Σκιάθο. Φοίτησε σε σχολείο της Σκοπέλου, του Πειραιά και τελικά πήρε απολυτήριο Γυμνασίου από το Βαρβάκειο το 1874. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου όμως ποτέ δεν αποφοίτησε, ενώ γράφει το πρώτο λυρικό του ποίημα για τη μητέρα του. Έμαθε αγγλικά και γαλλικά μόνος του. Για να ζήσει έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και δημοσίευε κείμενα και μεταφράσεις στις εφημερίδες. Τον Ιούλιο του 1872 ακολούθησε το μοναχό Νήφωνα στο Άγιο Όρος, όπου έμεινε μερικούς μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι δεν του ταίριαζε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο δεν έλειπε ποτέ από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον Άγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι, όπου έψελνε ως δεξιός ψάλτης. Το 1879 δημοσιεύει το μυθιστόρημα η "Μετανάστις" στην εφημερίδα "Νεόλογος". Το 1882 άρχισε να δημοσιεύει το μυθιστόρημά του "Οι έμποροι των Εθνών" στην εφημερίδα "Μη χάνεσαι". Το 1884 άρχισε να δημοσιεύει στην "Ακρόπολη" το μυθιστόρημά του "Γυφτοπούλα", όπου από το 1892 ως το 1897 εργάζεται ως τακτικός συνεργάτης. Από το 1902 ως το 1904 μένει στη Σκιάθο απ' όπου δημοσιεύει τη "Φόνισσα". Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 180 διηγήματα και νουβέλες που αναφέρονται στις φτωχές τάξεις της Αθήνας και της Σκιάθου και ελάχιστα ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου. Στις 13 Μαρτίου 1908 γιορτάζεται στον "Παρνασσό" η 25ετηρίδα του στα ελληνικά γράμματα, υπό την προστασία της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη. Αμέσως μετά επιστρέφει στην πατρίδα του όπου και μένει ως το τέλος της ζωής του. Πεθαίνει το ξημέρωμα της 3ης Ιανουαρίου του 1911 από πνευμονία.
