Ο Κ.Π. Καβάφης και η λογοτεχνία της παρακμής
Η ποίηση του Καβάφη, όσο αντιστέκεται σθεναρά σε κατηγοριοποιήσεις, κανόνες και γενικεύσεις, άλλο τόσο προσαρμόζεται, με πρωτεϊκή ευελιξία, σε ερμηνευτικά σχήματα και θεωρίες, βυθίζοντας αέναα τους αναγνώστες της σε παλαιά και καινούργια διλήμματα. Η παρούσα μελέτη συνομιλεί με την παλαιότερη, αλλά και την πιο πρόσφατη καβαφική βιβλιογραφία, αναθερμαίνοντας τη συζήτηση με θέμα τις επιδράσεις που καθόρισαν και διαμόρφωσαν την ποιητική ιδιοσυγκρασία του Αλεξανδρινού.
Μέσω των θεωρητικών και ιστορικών προσεγγίσεων, η λογοτεχνία της Παρακμής, έτσι όπως διαμορφώνεται στη Γαλλία και διαχέεται στην Ευρώπη, δεν ορίζεται αποκλειστικά από τη λατρεία του Ωραίου ή του Νοσηρού, αλλά πραγματεύεται δυναμικά τη σχέση με την αρχαιότητα και την ιστορία. Η επίμονη αυτή συναλλαγή με τον αρχαίο κόσμο, είτε αφορά αναγνωστικές πρακτικές είτε πειραματικές αναμετρήσεις με τη γραφή, περιγράφει και ερμηνεύει εν τέλει ένα από τα πρόσωπα της νεωτερικότητας. Κι ενώ η πρόσληψη της Παρακμής στην ηθογραφική Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα δεν αφήνει ιδιαίτερα ίχνη, στην ποίηση του Καβάφη ανιχνεύεται ως μια ζωντανή σχέση με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία της εποχής, από την οποία αντλούνται σταθερά και, κάποιες φορές απρόβλεπτα, θεματικές και μοτίβα που επαναξιολογούν και αναπροσδιορίζουν τη σημασία της ιστορικής μεθόδου στην ποιητική του τέχνη.

Donoso, José, 1924-1996
Ο Χοσέ Δονόσο γεννήθηκε το 1924 στο Σαντιάγο της Χιλής, στους κόλπους μιας οικογένειας γιατρών και δικηγόρων. Φύση ανήσυχη από τη νεαρή του ηλικία, θα διακόψει για ένα διάστημα τις σπουδές του, για να τις ολοκληρώσει, μετά από πολλές περιπλανήσεις, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής και του Πρίνστον. Έκανε πολλές δουλειές και έζησε κατά διαστήματα στο Μπουένος Άιρες, στο Μεξικό, στις Ηνωμένες Πολιτείες και για πολλά χρόνια στην Ισπανία. Το 1981 επιστρέφει στη Χιλή, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του, το 1996, σε ηλικία 71 ετών. Την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα την κάνει το 1955 με μια συλλογή διηγημάτων: "Οι παραθεριστές και άλλα διηγήματα". Ακολουθούν τα μυθιστορήματα: "Στέψη" (1957), το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Ουίλιαμ Φόκνερ, "Αυτή την Κυριακή" (1966), "Ο τόπος δίχως σύνορα" (1967), "Το άσεμνο πουλί της νύχτας" (1970), με το οποίο κάνει ένα σημαντικό άλμα στο έργο του, "Η μυστηριώδης εξαφάνιση της μαρκησίας του Λόρια" (1980), "Οι βαθύπλουτοι Βεντούρα και οι ανθρωποφάγοι" (1978), "Απόγνωση" (1986), "Ταρατούτα" (1990). Έχει γράψει επίσης και το δοκίμιο "Προσωπική ιστορία του 'boom'" (1977), πολύτιμο βιβλίο για τους μελετητές της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.