Δυσφορία στην αισθητική
Αλλά η "αυτονομία" της τέχνης δεν είναι πια η σκηνή μιας αντίφασης η οποία καταθέτει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που πρέπει να εξαλειφθεί. Εκείνο που παράγει ο καλλιτέχνης δεν είναι πια το παιχνίδι μιας αντίφασης. Είναι η εγγραφή ενός σοκ. Αυτό που παρουσιάζει το σοκ εξακολουθεί να είναι μια αλλοτρίωση, όμως μια αλλοτρίωση ανυπέρβλητη. Ο double bind δεν ανήκει πια στο έργο. Είναι το σημάδι μιας συνθήκης, της συνθήκης του όντος που είναι υποταγμένο στην αισθητή συνθήκη: είτε υποταγή στο αισθητό που μας ασκεί βία είτε απουσία αισθητού, δηλαδή θάνατος.
Αν η τέχνη οφείλει να διαχωριστεί από το εμπόριο, είναι απλώς για να αντιπαραθέσει στις προσφορές και στις υποσχέσεις της εμπορευματικής κατανάλωσης αυτή την πρωταρχική "δυστυχία" του πνεύματος που καθυποτάσσεται στο νόμο του Άλλου. Είναι για να δώσει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που δεν αφήνει περιθώρια να ελαττωθεί, μια αλλοτρίωση σε σχέση με την οποία κάθε θέληση για χειραφέτηση γίνεται το δέλεαρ της θέλησης για κυριαρχία που μας αποσπά από τον ύπνο της καταναλωτικής ζωής μόνο και μόνο για να μας προβάλει στις μοιραίες ουτοπίες του ολοκληρωτισμού.
Έτσι, η τέχνη εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη στο μεταπολιτικό σενάριο. Όμως το νόημα αυτού του σεναρίου έχει αντιστραφεί εξολοκλήρου. Η τέχνη δεν φέρει πια υπόσχεση. Ονομάζεται ακόμα αντίσταση, σε ανάμνηση του Αντόρνο. Όμως και η "αντίσταση" έχει πάρει εντελώς νέα σημασία. Δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάμνηση του "Πράγματος", την επ' αόριστον επανεγγραφή, στις γραμμές της γραφής, στις πινελιές της ζωγραφικής ή στις μουσικές χροιές, της υποταγής στο νόμο του Άλλου. Είτε η υπακοή στο νόμο του Άλλου που μας ασκεί βία είτε η ενδοτικότητα απέναντι στο νόμο του εαυτού που μας οδηγεί στην υποδούλωση της εμπορευματικής κουλτούρας. Είτε ο νόμος του Μωυσή είτε ο νόμος των McDonald's, αυτή είναι η τελευταία λέξη που η αισθητική του υψηλού εισφέρει στην αισθητική μεταπολιτική. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτός ο νέος νόμος του Μωυσή αντιτίθεται στ' αλήθεια στο νόμο των McDonald's. Είναι βέβαιο, απεναντίας. ότι εκπληρώνει την καταστολή της αισθητικής και μαζί της πολιτικής προς όφελος αυτού του ενός και μοναδικού νόμου ο οποίος παίρνει σήμερα το όνομα της ηθικής.

Πέγκα, Έλενα
Η Έλενα Πέγκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Wesleyan στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ (Β.Α.), και σενάριο-συγγραφή θεατρικών έργων στο University of Southern California του Λος Άντζελες (Μ.Α.). Στις ΗΠΑ έζησε 10 χρόνια, όπου άρχισε την καριέρα της ανεβάζοντας έργα σε πρωτοποριακά θέατρα της Νέας Υόρκης. Στη δεκαετία του '90 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε να γράφει θέατρο, πεζογραφία και σενάρια. Θεατρικά έργα: "6 νούμερα ζήλιας" (Αμόρε 1998), "The Greek Alien & τα δηλητήρια της θάλασσας" (Φούρνος 1999), "Ένας βασιλιάς που ακούει" (επίσημη συμμετοχή στην 7η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών στη Λισαβόνα), "Βαλς Εξιτασιόν" (σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά), που παίχτηκε στην Αθήνα, στον Βόλο και στη Φραγκφούρτη, "Η Καίτε Κόλλβιτς παρουσιάζει μια σύντομη ιστορία της μοντέρνας τέχνης" (σκηνοθεσία Μ. Σαντοριναίου), "3-0-1 Μεταφορές" (Εθνικό Θέατρο 2000), "Όταν χορεύουν οι Go-Go Dancers" (Booze, 2002). To έργο της "Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα" βασισμένο στο παραμύθι του Χ.Κ. Άντερσεν ανέβηκε στην Αθήνα το φθινόπωρο του 1999 στο κλαμπ +Soda, σε μορφή πολυθεάματος, με ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά και στις Ροές το 2009, επίσης "H Nellys βγάζει βόλτα τον σκύλο της" (Δημήτρια 2003), "Καινούργιοι φίλοι" (Κ.Θ.Β.Ε. 2006), "Φαίδρα η Άλκηστη" (Δελφοί 2007), "Η γυναίκα του Γκόρκι" (The Present Co., NYC 1999 και Ροές 2009), "Νάρκισσος" (Φεστιβάλ Αθηνών, 2011). Κείμενά της θεατρικά και πεζά έχουν μεταφραστεί στα ολλανδικά, σουηδικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά, και έχουν παρουσιαστεί στο Σαν Φρανσίσκο, στη Νέα Υόρκη, στη Λισσαβόνα, στην Ολλανδία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Επίσης έγραψε το σενάριο για την βραβευμένη ταινία του Λάκη Παπαστάθη "Το μόνον της ζωής του ταξίδειον". Διδάσκει γραφή θεατρικού έργου στο Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα θεατρικά της έργα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Νεφέλη" ενώ τα πεζά της από τις εκδόσεις "Άγρα". Η συλλογή διηγημάτων της "Σφιχτές ζώνες και άλλα δέρµατα" τιμήθηκε με το βραβείο διηγήματος του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το 2012.