10 και μία δεκαετίες πολιτικών διαιρέσεων: Οι διαιρετικές τομές στην Ελλάδα την περίοδο 1910-2017 (τ.6)
Ο μονοπωλιακός έλεγχος του κράτους από τη Δεξιά, διαιωνιζόμενος στον χρόνο, δημιουργούσε πλέον, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης στους κεντρώους πολιτικούς (βενιζελογενείς στην πλειονότητά τους). Αυτοί, λοιπόν, αναγκάστηκαν να παραμερίσουν τις ηγετικές φιλοδοξίες τους και να προχωρήσουν στη δημιουργία ενιαίου πολιτικού φορέα, της ΕΚ. Ενώ, όμως, από την πρώτη στιγμή κατεβλήθη προσπάθεια να διασφαλιστεί στο νέο πολιτικό μόρφωμα συλλογική διοίκηση και εσωκομματική ισορροπία, η δυναμική των γεγονότων κατέστησε παντοδύναμο τον επικεφαλής του, Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά και πόλο εσωκομματικής ισχύος τον Ανδρέα Παπανδρέου... Ήταν μια εξέλιξη δύσκολα ανεκτή από τους άλλους βαρόνους της παράταξης. Η αποκληθείσα "Αποστασία" του 1965 εν πολλοίς ήταν η αντίδραση της παλιάς ηγετικής ομάδας κατά του ηγέτη. Επειδή, όμως, έγινε με τρόπο και μεθοδεύσεις που δημιούργησαν στην κοινωνία την αίσθηση της προδοσίας, της συνωμοσίας και της παράδοσης της παλαιοδημοκρατικής παράταξης στον ιστορικό της αντίπαλο, δηλαδή το Στέμμα, η Αποστασία προσέφερε στον Γ. Παπανδρέου δημοφιλία που ουδέποτε είχε στο παρελθόν. Ενώ οι αντίπαλοί του τον αντιμετώπιζαν πλέον -κυρίως στον βαθμό που υφίστατο την επιρροή του γιου του- ως επικίνδυνο για το μετεμφυλιακό στάτους κβο. Ουσιαστικά η Ελλάδα χωρίστηκε σε παπανδρεϊκούς και αντιπαπανδρεϊκούς. Από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν είχε, ίσως, ένα πρόσωπο σε τέτοιο βαθμό αποτελέσει βάση διαιρετικής τομής.
Μια χώρα η οποία, λίγο παραπάνω από μια δεκαετία μετά τη λήξη ενός πολυαίμακτου εμφύλιου, νόμιζε πως είχε κατακτήσει ένα επίπεδο πολιτικής κανονικότητας τέτοιο, ώστε να είναι δυνατή η ομαλή κυβερνητική εναλλαγή, σύντομα διαπίστωσε πως τίποτε δεν ήταν δεδομένο: Η διάσπαση της κεντρώας παράταξης, η σύμπλευση μέρους της με τα Ανάκτορα και τη Δεξιά, η συνακόλουθη ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος της κοινωνίας και η συμπόρευσή του ακόμη και με τις πολιτικές οντότητες που αντιπροσώπευαν τους ηττημένους του Εμφυλίου, ήταν οι παράγοντες που αναβίωσαν τους παλιούς δαίμονες και μετέτρεψαν το ελπιδοφόρο ξεκίνημα της δεκαετίας σε εφιάλτη...
| Τίτλος βιβλίου: | 10 και μία δεκαετίες πολιτικών διαιρέσεων: Οι διαιρετικές τομές στην Ελλάδα την περίοδο 1910-2017 |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Η "σύντομη" δεκαετία του 1960. Από το όνειρο στον εφιάλτη (ή ο Γεώργιος Παπανδρέου ως διαιρετική τομή) |
|---|
| Εκδότης: | Επίκεντρο |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Διαμαντόπουλος, Θανάσης Σ., 1951- , πολιτικός επιστήμων (Συγγραφέας)
|
|---|
| ISBN: | 9789604587865 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2017 | | |
|---|
| Σημείωση: | Επίμετρο, σχόλια: Ανδρέας Λοβέρδος. |
|---|
Λυχναρά, Λίνα
Η Λίνα Λυχναρά σπούδασε Θέατρο και Κινηματογράφο στην Αθήνα και Σύγχρονη Λογοτεχνία στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, από όπου και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα της Σύγχρονης Λογοτεχνίας. Είναι καθηγήτρια στα πανεπιστημιακά τμήματα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Δημοσίευσε τα δοκίμια "Οδυσσέας Ελύτης: η μεταλογική των πραγμάτων" στις εκδόσεις "Ίκαρος" και "Το μεσογειακό τοπίο στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη" στις εκδόσεις "Γαβριηλίδη". Δημοσίευσε βιβλιοκριτικές στην εφημερίδα "Το Βήμα". Το πρώτο της παιδικό βιβλίο, "Η Λυδία στη Χώρα των Χρωμάτων", κυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις "Καστανιώτη". Ακολούθησαν τα βιβλία "Στο παιχνιδόσπιτο του Άκη", "Το μυστήριο της Γαλάζιας Ακτής", "Έγκλημα στο Λευκό Βουνό", "Κίνδυνος στο νησί", "Απειλή στους αγώνες" από τις εκδόσεις Κέδρος, καθώς και "Τα άλογα της πράσινης κοιλάδας" και "Το κλεμμένο βιολί" από τις εκδόσεις Πατάκη. Για την προσφορά της στο γαλλικό πολιτισμό έχει τιμηθεί από τη γαλλική κυβέρνηση με τον Aκαδημαϊκό Φοίνικα.
