Λεξικό αναμνήσεων
Το "Λεξικό αναμνήσεων" του Γιώργου Χουλιάρα συνιστά αλφαβητικό μυθιστόρημα της ζωής ενός συγγραφέα... και διαβάζεται με κάθε τρόπο που επιτρέπουν ή επιβάλλουν οι τεχνολογίες της ανάγνωσης.
Το "Λεξικό αναμνήσεων"... παρετυμολογεί τις εν λόγω περιστάσεις... συνδυάζει προβλέψεις περί διασποράς και αποκαλύπτει τις περιπετειώδεις συνέπειες των γάμων ρομαντισμού και κλασικισμού.
Το "Λεξικό" συνεπάγεται αλφαβητάριο για νεκρούς και ζωντανούς, που εκλιπαρούν... οπισθογραφούν... εκτυφλώνονται ... και απασφαλίζουν αλγορίθμους της πυροτεχνουργικής ιστορίας της γλώσσας μας.
"Από τα πιο έξυπνα 'λογοτεχνικά' βιβλία που διάβασα τελευταία. Συνεχίζοντας επάξια τη μακρά σειρά των πρωτότυπων λεξικών της ελληνικής γραμματείας, αποτελεί ένα είδος λημματογραφικής ψηφιδωτής αυτοβιογραφίας, με απρόσμενους συνειρμούς, νεολογισμούς, χιούμορ, μαγειρικές συνταγές, ευκλεείς νεκρούς και άλλα ευγενή υλικά".
(Δημήτρης Φύσσας, "Athens Voice" 14.11.2013)
[Δείγμα γραφής:]
ΔΗΜΟΣΙΟ: "Αν επέστρεφα στην Ελλάδα", έλεγε, "θα άνοιγα εστιατόριο, που θα ονομαζόταν Δημόσιο.
Δεν θα μπορούσες να κάνεις κράτηση, αν και θα υπήρχε λίστα αναμονής, εφόσον συμπλήρωνες
αίτηση αγοράζοντας φαγώσιμα ή χαρτόσημα από το πλησιέστερο περίπτερο. Τραπέζι θα έβρισκες μόνο αν δεν το έπαιρναν γνωστοί του καταστήματος, που θα είχαν φτάσει αργότερα. Ό,τι και αν έγραφε ο κατάλογος, θα είχε μόλις τελειώσει. Ό,τι και αν είχες παραγγείλει, θα σου έφερναν κάτι άλλο, όταν ήθελαν. Το τι θα πλήρωνες δεν θα ήταν ποτέ εξαρχής γνωστό. Θα είχε τεράστια επιτυχία", συνέχισε, "αν υπήρχε τρόπος να κατοχυρώσεις το όνομα". "Γιατί βέβαια", πρόσθεσε, "η ιδέα του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα παραμένει πλατωνική".
ΥΛΙΚΟ: "Όσα λέμε δεν αποτελούν παρά υλικό για το βιβλίο σου" κατέληξε, θεωρώντας πως είχε πει την τελευταία κουβέντα. Δεν ήμουν σίγουρος τι χαρακτήριζε περισσότερο τον τόνο της φωνής της: θυμός, λύπη ή αποδοχή μιας πραγματικότητας που μας ξεπερνούσε. Δεν ήθελα όμως να ρωτήσω, γιατί δεν ήξερα αν στην ερώτησή μου θα υπερίσχυε εκείνο που ρωτούσα ή η επιθυμία να έχω εγώ τον τελευταίο λόγο. Δεν είπα τίποτε. "Θέλεις", συνέχισε, "με τη σιωπή σου να έχεις την τελευταία λέξη. Κάνεις λάθος. Μόνο αυτό θέλω να θυμάσαι" πρόσθεσε. Και αυτό -δηλαδή, μόνο αυτό θέλω να θυμάσαι- ασφαλώς το θυμάμαι, αλλά δεν θυμάμαι τι ήταν εκείνο που έπρεπε να μην ξεχάσω.
ΑΞΙΑ&ΑΓΑΠΗ: Αν θεωρείς πως αξίζει να αγαπάς ανθρώπους, δεν πρόκειται για αγάπη, αλλά συμφέρον.
ΑΓΩΓΗ & ΚΑΤΑΓΩΓΗ: Όταν λείπει η αγωγή, περισσεύει η καταγωγή.
ΕΠΙΤΑΦΙΟ: Θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος που θα ήθελε να είμαι εγώ.
ΗΘΗ & ΕΘΙΜΑ: "Εμάς μας σώζουν τα έθιμα" είπε. "Από ήθη, άσε"..
ΠΛΗΞΗ: Στην Ελλάδα σπάνια πλήττει κανείς, ενώ σχεδόν πάντοτε πλήττεται.
TΡΑΓΩΔΙΑ & ΚΩΜΩΔΙΑ: Η τραγωδία της ανθρώπινης ζωής είναι ότι πρόκειται για κωμωδία.
Μάστορη, Βούλα, 1945-2016
Η Βούλα Μάστορη (1945-2016) γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Πρωτοεμφανίστηκε στον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας το 1975, με το βιβλίο "Με λένε Αλέξη". Τα έργα της διακρίνονται από ρεαλιστικό στοιχείο και φεμινιστική διάθεση. Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήταν το βιβλίο "Ένα γεμάτο μέλια χεράκι" (1978, 14 εκδόσεις), με θέμα την καταγραφή των σχέσεων μέσα σε μια οικογένεια, θέμα που παρέμεινε κυρίαρχο στα έργα της μαζί με εκείνο της ανίχνευσης της γυναικείας ταυτότητας. Οι δυο αυτοί άξονες βρήκαν την πληρότητά τους στην τετραλογία "Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι" (1982), "Στο γυμνάσιο" (1991), "Ένα-Ένα-Τέσσερα" (1993) και "Κάτω απ’ την καρδιά της" (1995). Έγραψε συνολικά περίπου 50 βιβλία για παιδιά και εφήβους και τρία για ενήλικες ("Το παραμύθι των ψυχών", 2003· "Γυναίκα μπονσάι", 2012· "Στη χώρα των θαυμάτων", 2016). Βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, το Υπουργείο Πολιτισμού και τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας το 2005 και με αναγραφή του ονόματός της στον Διεθνή Τιμητικό Πίνακα IBBY. Το 2008 υπήρξε υποψήφια για το διεθνές Βραβείο Άντερσεν. Αποσπάσματα βιβλίων της διδάσκονται στα αναγνωστικά και ανθολόγια πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Νοεμβρίου 2016, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
