Αγώνες πείνας
Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, μια λαμπερή Κάπιτολ που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες επαρχίες. Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατά τις επαρχίες υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντάς τις να στέλνουν από ένα αγόρι και ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση.
Για την δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει μόνη μαζί με τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση της να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δεν διαφέρει και πολύ από μια θανατική ποινή. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο -και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για εκείνη. Χωρίς να το επιδιώκει πραγματικά, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και την αγάπη με τον έρωτα.
Η αναγνωρισμένη Σούζαν Κόλινς μας προσφέρει ισάξια μέρη αγωνίας και φιλοσοφίας, περιπέτειας και ρομαντισμού, σ' αυτό το συγκινητικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε ένα μέλλον το οποίο έχει ανησυχητικές ομοιότητες με το παρόν μας.
Ποταμίτης, Δημήτρης, 1945-2003
Ο Δημήτρης Ποταμίτης, γεννήθηκε το 1945 στην Κύπρο, και συγκεκριμένα στη Λεμεσό, και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών.
Πρωτοέπαιξε στο θίασο Μάνου Κατράκη-Αλέξη Σολωμού, ενώ το 1989 ήταν ο "Ορέστης" στην Επίδαυρο, με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.
Δημιούργησε το Θέατρο Έρευνας, στην περιοχή Ζωγράφου, και υπήρξε η ψυχή της θεατρικής αυτής γωνιάς, που παρουσίασε πολλές πρωτοποριακές παραστάσεις, για τριάντα χρόνια.
Το θέατρο, τελικά, έκλεισε, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους όπως ανέφερε ο ιδρυτής του- αλλά και για αισθητικούς και ηθικούς λόγους.
Μάλιστα, σε ένα "μανιφέστο" που κυκλοφόρησε ο ίδιος το Νοέμβριο του 2002, επεσήμανε ότι "δεν μπορεί να αντισταθεί στον κουλτουριάρικο χαβαλέ και την κουλτουριάρικη τσόντα".
Πάντως, από το 1971 που άνοιξε το Θέατρο, στην γειτονιά του Ζωγράφου, ανέβασε έργα όπως "Ο άνθρωπος ελέφαντας", "Ο Έλληνας βάτραχος" και πολλά ακόμα έργα του κλασικού και μοντέρνου ρεπερτορίου.
Είχε υπογράψει τη συγγραφή έξι παιδικών βιβλίων, όπως "Τα ανάποδα παραμύθια", "Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη" και "Το λουρί του Σωκράτη".
Πίστευε, μάλιστα, ιδιαίτερα στο θέατρο για παιδιά, και σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε αναφέρει ότι "με το θέατρο για παιδιά, προετοιμάζεται ο αυριανός καλός θεατής, ο αυριανός ευσυνείδητος πολίτης, αλλά κυρίως ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδος".
Πολύ συχνά, οι παθιασμένες απόψεις του για το θέατρο και την τέχνη, τον έφεραν σε σύγκρουση με την πολιτική εξουσία, και ασκούσε κριτική με κάθε ευκαιρία.
Πέθανε το 2003 σε ηλικία 58 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με ανίατη ασθένεια.
