Μαρτυρίες μιας διαδρομής
Η Έλλη Παππά κατέθεσε το 1993 και το 1995 δύο κείμενά της στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, θέτοντας ως προϋπόθεση να δημοσιευτούν μόνο μετά τον θάνατο της. Το πρώτο κείμενο ήταν ένα δακτυλόγραφο 52 σελίδων με τίτλο "Υπόθεση Πλουμπίδη" και το δεύτερο μία ομάδα κειμένων (συνολικά 108 σελίδες) απαρτιζόμενη από: προλογικό σημείωμα με τίτλο "Λίγα λόγια", αυτοβιογραφικό κείμενο, σώμα άρθρων της στις εφημερίδες "Αυγή" και "Νέα" με τίτλο "Παράρτημα", κείμενο με τίτλο "Γράμματα στον γιο μου" και ιδιόχειρο γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη προς την ίδια με ημερομηνία 4. V. 52.
Το Ίδρυμα, ανταποκρινόμενο στην επιθυμία της δωρήτριας, ξεκίνησε την προετοιμασία της έκδοσης μετά τον θάνατο της, τον Οκτώβριο του 2009 και σήμερα παραδίνει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό αυτούσια και δίχως παρεμβάσεις το σύνολο αυτής της μαρτυρίας.
"Όποιος ενδιαφερθεί να διαβάσει αυτό το κείμενο δεν πρέπει να πιστεύει πως θα βρει μιαν αυτοβιογραφία. Αναμφισβήτητα, όσα γράφω με αφορούν, αφορούν τη ζωή μου και τις εμπειρίες μου, αλλά περιορίζομαι αυστηρά (όσο μπορούσα και όσο μπόρεσα) σε μια κατηγορία εμπειριών: σε όσες αφορούσαν τη θέση μου στο ΚΚΕ και τις περιπέτειες της αμοιβαίας σχέσης μας.
[...] Σ' αυτές τις εμπειρίες μου στάθηκα, αυτές προσπάθησα να δώσω στο κείμενό μου, που καταθέτω στο Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη με την ελπίδα πως σε κάτι μπορεί να χρησιμεύσει. Η αλλαγή μεθόδων λειτουργίας, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, ο σεβασμός στους αγωνιστές είναι πλέον στοιχειώδεις ανάγκες για την Αριστερά του τόπου μας, ύστερα κι από τις σκληρές εμπειρίες της κατάρρευσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Το ζήτημα είναι αν αυτές οι ανάγκες -ή οι ιστορικές αναγκαιότητες- έχουν γίνει κοινή συνείδηση σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς, ιδιαίτερα που κομμουνιστικού κινήματος.
Αυτός είναι και ο λόγος που με παρακίνησε να καταθέσω τις δικές μου μαρτυρίες (για να μην πω και τα μαρτύρια) για όσα (πάντως, όχι όλα) είδα, γνώρισα, έπαθα μέσα στο κίνημα στο οποίο αφιερώσαμε τη ζωή μας -χωρίς ανταλλάγματα και "εξαργυρώσεις".
Έλλη Παππά, Αθήνα, 27.12.1995
Jacq, Christian
Ο Κριστιάν Ζακ έγινε επιτυχημένος συγγραφέας τη μέρα που, όπως λέει ο ίδιος, "ο κόσμος του συγγραφέα ενώθηκε με αυτόν του αιγυπτιολόγου. Από εκείνη τη μέρα, το μεγάλο κοινό ενδιαφέρθηκε για τη δουλειά μου".
Γεννημένος στο Παρίσι το 1947, διάβασε σε ηλικία δεκατριών ετών ένα έργο που θα άλλαζε τη ζωή του: την τρίτομη "Ιστορία του αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού" του Ζακ Πιρέν. Ο νεαρός Κριστιάν έγραφε ήδη ποιήματα και το βιβλίο αυτό στάθηκε η πηγή έμπνευσης για το πρώτο μυθιστόρημά του.
Τα επόμενα πέντε χρόνια έγραψε οχτώ μυθιστορήματα και ένα λιμπρέτο! Σε ηλικία δεκαεφτά ετών παντρεύεται και ξεκινάει το γαμήλιο ταξίδι του στα ίχνη του ονείρου του, της μυθικής Αιγύπτου: πρώτος σταθμός η Μέμφιδα...
Εκδίδει το πρώτο του βιβλίο στα είκοσι ένα του χρόνια, ένα δοκίμιο για τη σχέση του Μεσαίωνα με την αρχαία Αίγυπτο.
Σπουδάζει αιγυπτιολογία στη Σορβόννη, όπου υποστηρίζει και τη διδακτορική του διατριβή, και ξεκινάει πανεπιστημιακή καριέρα στα 1986.
Πάνω απ΄ όλα, όμως, ο Κριστιάν Ζακ θέλει να γράφει: εκδίδει περισσότερα από είκοσι δοκιμιακά έργα, βραβεύεται από τη Γαλλική Ακαδημία, ενώ παράλληλα εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός, κάνοντας για τη France Culture τη σειρά "Οι δρόμοι της γνώσης". Η μεγάλη συγγραφική επιτυχία έρχεται το 1987 με το έργο "Ο Σαμπολιόν ο Αιγύπτιος". Αυτή ήταν η αρχή μιας σειράς βιβλίων που όλα τους αναφέρονται στην αρχαία Αίγυπτο.
Παθιασμένος ερευνητής, μελετά, αποκρυπτογραφεί, και ζωντανεύει κάθε φορά έναν κόσμο αληθινό και πρωτόγνωρο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι τέσσερις γλώσσες και είναι ο μοναδικός Γάλλος στον κατάλογο των δεκαπέντε συγγραφέων με τις μεγαλύτερες πωλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
