Θέατρο (τ.7)
ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ: …«αν λέω αλήθεια ότι είμαι ρακοσυλλέκτης», εσύ με ρώτησες…;
ΕΦΗΒΟΣ: …εγώ…
ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ: …είμαι… όμως μην σκεφτείς κι εσύ την ίδια γλυκάντζα επειδή κάποτε διάβαζες Μαξίμ Γκόρκι και Εμίλ Ζολά, δεν είμαι θύμα της κοινωνίας… είναι μια αποκλειστικά δική μου μελετημένη επιλογή…
ΕΦΗΒΟΣ: …δηλαδή, αυτό διάλεξες για δουλειά…;
ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ: …άρχισα με διάφορες άλλες, αλλά καμιά σαν κι αυτή…! ειν’ ένα παρατηρητήριο, ένα «ανθρωποσκοπείο» που μετρά πόση πλάνη οδεύει κάθε μέρα για πολτοποίηση…! και μοιραία βέβαια, όπως τα πάντα στη ζωή, και για ανακύκλωση… διότι ακόμα και εμείς οι άνθρωποι – και με όλα μας τα αξεσουάρ, παπούτσια, σώβρακα, μνήμη, ιδέες, αμαρτίες – προϊόντα ανακυκλώσεως είμαστε…!
Απόσπασμα από το θεατρικό έργο: «Μια συνάντηση κάπου αλλού», Μέρος δεύτερο, Εικόνα και Ανάμνηση όγδοη, από το Θέατρο, τόμος Ζ’, Κέδρος, 1998
Το βιβλίο περιέχει 16 επιπλέον μη αριθμημένες σελίδες με ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό.
| Τίτλος βιβλίου: | Θέατρο |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Μια συνάντηση κάπου αλλού: Η τελευταία πράξη: Μια κωμωδία |
|---|
| Εκδότης: | Κέδρος |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Καμπανέλλης, Ιάκωβος Σ., 1922-2011 (Συγγραφέας)
Μπούρα, Ελένη (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9789600413793 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 1999 | Διαστάσεις: | 21x14 |
|---|
| Κατηγορίες: | Λογοτεχνία > Ελληνική Λογοτεχνία > Θέατρο |
|---|
Turgenev, Ivan Sergeevic, 1818-1883
Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (1818-1883) είναι ένας από τους σημαντικούς Ρώσους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα. Αρχικά ασχολήθηκε με την ποίηση, γρήγορα όμως στράφηκε στην πεζογραφία και τη δραματουργία. Αν και γεννήθηκε σε πλούσια αριστοκρατική οικογένεια, η οποία είχε πολλούς δουλοπάροικους στην ιδιοκτησίας της, αγωνίσθηκε σθεναρά για την κατάργηση της δουλοπαροικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και από το 1838 συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο υπουργείο Εσωτερικών αλλά, σύντομα, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Η λογοκρισία δεν επέτρεψε να ανέβουν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον παρακίνησε να ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη προκειμένου να βρίσκεται κοντά της. Δεδομένης της αντίδρασης που συναντούσε από τη ρωσική κοινωνία η άποψη για τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας -άποψη την οποία υποστήριζε σθεναρά ο Τουργκένιεφ-, η αρνητική κριτική στο μυθιστόρημα του "Πατέρες και παιδιά" (1863) στάθηκε η αφορμή για να εγκαταλείψει τη χώρα οριστικά· αρχικά, εγκαταστάθηκε στο Μπάντεν-Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο και, τελικά, το 1871 έγινε μόνιμος κάτοικος του Παρισιού. Εκεί γνώρισε επιτέλους την αναγνώριση, εξελέγη μάλιστα αντιπρόεδρος του Διεθνούς Λογοτεχνικού Συνεδρίου το 1878, ενώ το επόμενο έτος τού απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ακόμη και η Ρωσία του επεφύλασσε θερμότατη υποδοχή όποτε την επισκεπτόταν. Έργα του: "Ανοιξιάτικοι χείμαρροι", "Μουμού" (1854), "Άσία" (1858), "Η πρώτη αγάπη" (1860), "Ο βασιλιάς Ληρ στη στέπα" (1870) "Ρούντιν" (1856), "Η φωλιά των ευγενών" (1859), "Την παραμονή" (1860), "Πατέρες και παιδιά" (1862), "Ο καπνός" (1867), "Απάτητη γη" (1876).
Θεατρικά: "Ένας μήνας στην εξοχή" (1855).
