Το ελληνικό παιχνίδι
Ειδικοί ερευνητές αρχαιολόγοι, βυζαντινολόγοι, επιμελητές μουσειακών συλλογών, συλλέκτες, ιστορικοί της λογοτεχνίας, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί παρουσιάζουν στο βιβλίο αυτό μερικές από τις κοινωνικές και πολιτισμικές όψεις των παιχνιδιών στην Ελλάδα, φωτίζοντας παράλληλα ορισμένες ιστορικές τους διαδρομές.
Οι σταθμοί που αναδεικνύονται στην περιήγηση των παιχνιδιών στο χρόνο, ως αποτέλεσμα των ειδικών ενδιαφερόντων των συγγραφέων, είναι η αρχαιότητα, οι πρώιμοι και μέσοι βυζαντινοί χρόνοι και η νεότερη εποχή από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι σήμερα, με έμφαση στους δύο τελευταίους αιώνες.
Καταγράφονται τα πρώτα βήματα της εγχώριας βιοτεχνικής και βιομηχανικής παραγωγής αλλά και οι ραγδαίες εξελίξεις της τελευταίας δεκαπενταετίας στην ελληνική αγορά παιχνιδιών. Αποφεύγοντας ιδεολογικά στερεότυπα και αγκυλώσεις περί της αδιάσπαστης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού ανά τους αιώνες, οι μελετητές θέτουν ερωτήματα για τις ομοιότητες και διαφορές των παιχνιδιών σε διαφορετικές εποχές αλλά και σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες μιας συγκεκριμένης εποχής, τονίζοντας το γεγονός ότι τα αντικείμενα του παιχνιδιού είναι φορείς και αντικαθρέφτισμα αλλά και συνδημιουργοί κοινωνικών σχέσεων, ισορροπιών και μετασχηματισμών.
Καθώς τα παιχνίδια ταξιδεύουν στο χρόνο, μας ταξιδεύουν παράλληλα και στον κόσμο της παιδικής ηλικίας με τον οποίο είναι πολύ συχνά ταυτισμένα: οι μελέτες του τόμου προβάλλουν τις ποικίλες διαστάσεις που αποκτούν τα παιχνίδια στην καθημερινή ζωή και την ευρύτερη κοινωνία ως μέσα εκπαίδευσης και αγωγής των παιδιών, ως δώρα των ενηλίκων προς τα παιδιά αλλά και ως μέσα συγκρότησης της ταυτότητας. Η εφήμερη διάσταση των παιχνιδιών, ως αντικειμένων που συνδέονται με τα πρώιμα χρόνια του κύκλου της ανθρώπινης ζωής, συχνά δίνει το έναυσμα για καλλιτεχνική και λογοτεχνική δημιουργία ή κρύβεται πίσω από τη συγκρότηση μιας συλλογής, ως "σήμα λαλούν" των παιδικών χρόνων του συλλέκτη, του καλλιτέχνη ή του συγγραφέα.
Παιχνίδια παιδιών και παιχνιδίσματα ενηλίκων με το χρόνο και την ταυτότητα συναντιούνται στην τελευταία ενότητα, όπου εμφανίζονται τα παιχνίδια ως συλλεκτικά αντικείμενα. Χάρη στην προσεκτικά επιλεγμένη και φροντισμένη εικονογράφηση, παρουσιάζονται στον τόμο για πρώτη φορά και αναδεικνύονται πλήθος παιχνίδια που βρίσκονται σήμερα σε ιδιωτικές και μουσειακές συλλογές.
| Τίτλος βιβλίου: | Το ελληνικό παιχνίδι |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Διαδρομές στην ιστορία του |
|---|
| Εκδότης: | Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Χαριτάτος, Μάνος, 1944-2012 (Συγγραφέας)
Πάτσιου, Βίκυ (Συγγραφέας)
Μπουλώτης Χρήστος (Συγγραφέας)
Λαμπροπούλου, Άννα Ι. (Συγγραφέας)
Κυπριώτης, Σπύρος Δ. (Συγγραφέας)
Καρακατσάνη, Δέσποινα (Συγγραφέας)
Γκουγκουλή, Κλειώ (Συγγραφέας)
Αργυριάδη, Μαρία (Συγγραφέας)
Αναγνωστάκης, Ηλίας (Συγγραφέας)
Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)
Καρακατσάνη, Δέσποινα (Επιμελητής)
Γκουγκουλή, Κλειώ (Επιμελητής)
|
|---|
| ISBN: | 9789602504055 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Πανόδετο |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2008 | Διαστάσεις: | 31x25 |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Ελεύθερος Χρόνος > Χόμπυ |
|---|
Κεραμεύς Κωνσταντίνος Δ.
Ο Κωνσταντίνος Κεραμεύς (1937-2021) ήταν νομικός, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής δικονομίας. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Έλαβε πτυχίο Νομικής από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1960) και διδακτορικό δίπλωμα από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (1962). Βοηθός στην έδρα αστικού δικαίου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εν συνεχεία εντεταλμένος υφηγητής (1967). Τακτικός καθηγητής της έδρας της Πολιτικής Δικονομίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο (1971). Καθηγητής Πολιτικής Δικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1982) και έπειτα Ομότιμος Καθηγητής στη Νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε πολιτική δικονομία, συγκριτικό δίκαιο και δικονομικό διεθνές δίκαιο σε πολλά ξένα Πανεπιστήμια (ιδίως Βερολίνο, Αμβούργο, Tulane, Louisiana State University, Ohio State University, Paris II, Ghent) και έδωσε διαλέξεις σε περίπου 90 ευρωπαϊκά, αμερικανικά και ιαπωνικά Πανεπιστήμια. Επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίων του Αμβούργου (1993), Paris ΙΙ (2000), Λιέγης (2003) και Βιέννης (2003). Από το 1994 ήταν τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας (Λονδίνο). Από το 1998 ως το 2006 πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Συγκριτικού Δικαίου. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διπλωματικές διασκέψεις και άλλες συνόδους. Διατέλεσε πρόεδρος του ΙΚΥ (1992-1995) και πρόεδρος της Academic Cooperation Association (1996-2002). Δίδαξε στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης (1997). Συγγραφέας εγχειριδίων, μονογραφιών και ερμηνειών κατ' άρθρον, ιδίως στην ύλη του δικονομικού δικαίου.
