Γνωριμία με τον χορό
Στον χώρο της εκπαίδευσης, τόσο η μελέτη των σύγχρονων παιδαγωγικών μεθόδων όσο και η ίδια η εμπειρία της διδακτικής πράξης οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο διδασκόμενος (εφεξής ο μαθητής) προσέρχεται κατά κανόνα στο μαθησιακό περιβάλλον με ποικίλα ενδιαφέροντα και με διαφορετικά κίνητρα. Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε αυτοί που πρέπει να του προσφέρουμε τις κατάλληλες μαθησιακές συνθήκες, ώστε να μπορέσει να γνωρίσει και να κατανοήσει το εκάστοτε γνωστικό αντικείμενο. Αυτό που συμβαίνει στην ουσία στο μαθησιακό περιβάλλον είναι ότι ο κάθε μαθητής έχει την τάση να προσεγγίζει τη γνώση με έναν δικό του τρόπο. Μέσα από τα μαθήματα, ο μαθητής καλείται να διακρίνει τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των διαφόρων τρόπων εκμάθησης, προκειμένου να εντοπίσει τελικά από κοινού με τον δάσκαλό του ποιος είναι ο δικός του τρόπος προσέγγισης του γνωστικού αντικειμένου.
Ακολουθώντας την τρέχουσα άποψη στον χώρο της Παιδαγωγικής θεωρούμε ότι τρεις είναι, σε γενικές γραμμές, οι δυνατοί τρόποι εκμάθησης. Ο πρώτος, γνωστός ως ολιστικός (holistic), είναι αυτός στον οποίο εξαρχής οι μαθητές καλούνται να προσεγγίσουν τον στόχο κατανοώντας το αντικείμενο στην ολότητά του. Ο δεύτερος, καλούμενος σειραϊκός (serialist), εκφράζει έναν τρόπο πρόσληψης της γνώσης στον οποίο οι μαθητές εστιάζουν αρχικά την προσοχή τους στις λεπτομέρειες και τις λογικές συνδέσεις και μόνον προς το τέλος του μαθήματος αντιλαμβάνονται το σύνολο του αντικειμένου. Τέλος, ο τρίτος τρόπος εκμάθησης είναι ο πολυμορφικός (versatile), σύμφωνα με τον οποίο στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τους μαθητές να αναπτύξουν την προσαρμοστικότητά τους υιοθετώντας εκούσια, κατά την εκτέλεση ορισμένων ασκήσεων, ακόμη και τους λιγότερο οικείους σε αυτούς τρόπους εκμάθησης. Βέβαια οι τάσεις και οι προτιμήσεις των μαθητών είναι συχνά ισχυρές και ενδέχεται να είναι δύσκολο να τροποποιηθούν. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει την επιλογή τόσο του διδακτικού υλικού όσο και της μεθόδου εκμάθησης τόσο σημαντική, προκειμένου ο δάσκαλος να επιτρέψει στους μαθητές να υιοθετήσουν τελικά τον καταλληλότερο για αυτούς τρόπο.
| Τίτλος βιβλίου: | Γνωριμία με τον χορό |
|---|
| Υπότιτλος βιβλίου: | Οδηγός δημιουργικής διδασκαλίας για τον έντεχνο χορό |
|---|
| Τίτλος πρωτότυπου: | Knowing Dance: A Guide for Creative Teaching |
|---|
| Εκδότης: | Dian |
|---|
| Συντελεστές βιβλίου: | Gough, Marion (Συγγραφέας)
Σαβράμη, Κάτια (Μεταφραστής)
Σαβράμη, Κάτια (Επιμελητής)
Σαβράμη, Κάτια (Υπεύθυνος Σειράς)
|
|---|
| ISBN: | 9789607222541 | Εξώφυλλο βιβλίου: | Μαλακό |
|---|
| Σειρά εκδότη: | Τέχνες | Σελίδες: | 186 |
|---|
| Στοιχεία έκδοσης: | Δεκέμβριος 2008 | Διαστάσεις: | 24x17 |
|---|
| Σημείωση: | Πρόλογος, Επίμετρο: Κάτια Σαβράμη. |
|---|
| Κατηγορίες: | Γενικά Βιβλία > Καλές Τέχνες > Χορός |
|---|
Schiller, Friedrich von, 1759-1805
Μέγας γερμανός δραματικός συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στο Μάρμπαχ της Βυρτεμβέργης στις 10 Νοεμβρίου του 1759 και πέθανε στη Βαϊμάρη στις 10 Μαΐου 1805. Η καταγωγή του ήταν ταπεινή και η ζωή του γεμάτη δυσχέρειες. Σπούδασε νομικά και ιατρική. Το πρώτο ώριμο έργο του είναι το δράμα "Οι ληστές" (Die Rauber, 1783), μια τολμηρή διακήρυξη ελευθερίας εναντίον της τυραννικής και διεφθαρμένης ηθικά κοινωνίας.
Το 1783 εκδίδεται το δραματικό έργο "Η συνωμοσία του Φιέσκο στην Γένουα"· το 1784 το "Ραδιουργία και έρως" και το 1787 το "Δον Κάρλος". Την ίδια χρονιά γράφει την "Ωδή στη Χαρά" και εγκαθίσταται στη Βαϊμάρη. Γνωρίζεται με τον Γκαίτε (1788) και διορίζεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιένας (1789). Ασχολείται με την συγγραφή ιστορικών έργων, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η "Ιστορία του τριακονταετούς πολέμου".
Το 1790 νυμφεύεται την Σαρλόττε φον Λέγκενφελτ και αποκτά δυο γιους και δυο κόρες. Το 1791 ασθενεί σοβαρά από υπερκόπωση και κινδυνεύει να πεθάνει. Μεταφράζει αρχαίους έλληνες και λατίνους συγγραφείς και γράφει ορισμένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα. Παράλληλα ασχολείται με την μελέτη της φιλοσοφίας του Καντ, καρπός της οποίας είναι θαυμάσια φιλοσοφικά και αισθητικά δοκίμια, όπως το "Περί αφελούς και αισθηματικής ποίησης". Το 1794 αναθερμαίνεται η φιλία του με τον Γκαίτε και αρχίζει η περίοδος της ωριμότητας. Γράφει μερικά από τα ωραιότερά του ποιήματα και μπαλλάντες.
Τα δραματικά έργα της περιόδου αυτής είναι: η τριλογία του "Βαλλενστάιν" (1800), Μαρία Στούαρτ (1801), "Η παρθένος της Ορλεάνης (1801), "Η νύμφη της Μεσσήνης" (1803), "Γουλιέλμος Τέλλος (1804) και το ημιτελές "Δημήτριος". Μετέφρασε πλήθος ξένων δραματικών έργων κυρίως αγγλικών και γαλλικών (Μάκβεθ, Φαίδρα κλπ.) Διηύθυνε τα περιοδικά "Οι ώρες" και "Ημερολόγιο των Μουσών". Μαζί με τον Γκαίτε έγραψαν τα σατιρικά δίστιχα "Ξένια".
